Whitsundays

Vorige pagina Overzicht Australie

Woensdag 30 april 2009, Shaw eiland

Vandaag een ruk van 42 mijl naar Shaw eiland, het eertse eiland van de Whitsundays groep. We laten het anker vallen in de zuidelijke baai op 4 meter diepte, vrij ver van het strand, de bodem loopt maar geleidelijk op en er is nog een flink tijverschil. Positie 20-30.14S, 149-03.24E.
Wat mij aan de australische kusten en eilanden zo verbaast is dat alles zo verlaten is. Bijna overal in de wereld voor zover ik die dan bereisd heb, kom je bewoners tegen. Zodra er ergens water is, er een paar vissen te vangen zijn of wat kokosnoten te oogsten, dan wonen er al generaties lang mensen. Maar in Australie niet. Hier wonen er alleen mensen als er ijskasten zijn, electriciteit, auto's en vliegtuigen. En het gebied van de Whitsundays is bijna helemaal natuurgebied, daar mag je zelfs niet wonen. Toch schijnen hier vroeger mensen gewoond te hebben, Captain James Cook kwam hier inboorlingen tegen in outrigger kanos.

Maar nu is Shaw eiland verlaten en woest.

shaweiland

Landing op Shaw eiland

Strand Shaw ailand

Het strand op Shaw eiland

Donderdag 1 mei 2009, Shaw eiland

Op het smalste punt van het eiland, een landengte gemarkeerd met een eenzame palmboom, landen we. Door de bush vinden we een voetpad, gemarkeerd met stukjes touw, slippers en flessen in de struiken. Dit pad voert naar een baai aan de windzijde van het eiland. Hier beikt de zee lop de rotsen, geeft de wind verkoeling.

pad shae eiland

Het voetpad over Shaw eiland

Zondag 2 mei 2009, naar White Heaven Beach

starnd White Heaven
White Heaven beach

White heaven beach geldt als het mooiste strand van Australie. Daar moet je dus geweest zijn. Het is dan ook een komen en gaan van gemotoriseerde toeristen catamarans, helicopters en watervliegtuigen.

watervliegtuig
Veel Australiers gaan met het vliegtuig naar White Heaven

schilpad Sebastiaan
Shildpad Sebastiaan

Rond de boot zwemt steeds een reusachtige schildpad, die we voor het gemak maar Sebastiaan genoemd hebben. Hij komt iedere paar minuten boven om lucht te happen.

Zondag 3 mei 2009, naar Hamilton eiland

Resort op Hamilton eiland

's Ochtends varen we naar Hamilton eiland. Bewolking, wat buien die gepaard gaan met een harde wind. Over een ruwe zee jagen we dubbelgereeft over het water, prachtig zeilen. Hamilton eiland is geen nationaal park. Het is volgebouwd met upper-class resorts, restaurants, zwembaden en luchthaven. Achter de luxe marina waar wij liggen vliegen de privee jets af en aan. Autos rijden hier nauwelijks, het personenvervoer gaat hier per golf buggie. Op het spitsuur hebben ze er echte files van. Het voordeel van bewoning is wel dat er hier wandelpaden zijn, we maken een flinke wandeling over het verder nog best autentieke eiland.

golfcar
Golf buggies op Hamilton

johanna in Hamilton marina
De Johanna afgemeerd in de marina op Hamilton

Dinsdag 5 mei 2009, naar Cid harbour

Cid Harbour is de meest populaire ankerplek van de White Sundays. Het is een prachtige baai met een paar stranden en het ligt redelijk beschut voor de meestal alom aanwezige deining. We liggen er dan ook met een 10 tal andere schepen. Ook de Cartrif ligt hier, leuk om weer even bij te praten, en omdat ze goed bekend zijn met deze kusten krijgen we flink wat tips voor het vervolg van de reis. Ook maken we een prachtige wandeling door de dichte bossen over een (aangelegd) wandelpad naar een verder gelegen strand. Positie: 20-15.79S 148-56.43E

Donderdag 7 mei 2009, Glouchester passage

Het wordt tijd de Whitsundays achter ons te laten en verder naar het noorden te trekken. De eerste ankerplaats is bij de Glouchester passage, de smalle en ondiepe doorvaart tussen Glouchester eiland en het vaste land. Een mooie dagtocht met prima wind. Maar als we het land willen gaan verkennen doen dreigende donkere wolken ons besluiten toch maar aan boord te blijven. Het weer wordt er wat minder op, kouder en bewolkt voor de komende dagen, maar we mogen niet mopperen, er staat een stevige zuid oosten wind.

Vrijdag 8 mei 2009, Cape Upstart

Vandaag een stevige ruk van rond de 50 mijl. Maar we gaan als een speer, flinke stroom mee, stevige wind, zo maken we bijna 7 knopen gemiddeld. We ankeren net om de hoek bij Cape Upstart, een woeste kaap met donkere wouden en nevelige valleien. Bij het strand staan alleen wat vakantiehuisjes, alles verlaten.

De nadering van Cape Upstart

thebun
The Bun bij Cape Upstart

The Bun is een vrijliggende rots net buiten Cape Upstart, een stipje op de kaart en in het donker zomaar over het hoofd te zien.

Zaterdag 9 mei 2009, naar Cape Bowling Green

Vandaag woei het flink. We vertrokken van Cape Upstart met een dubbel rif in het grootzeil, maar we waren nauwelijks op weg toen ik zag dat een naad in het grootzeil boven het tweede rif een flink stuk los was geraakt. Daarop heb ik het derde rif gestoken, zodat de kapotte plek geen kracht meer te verduren kreeg. Aanvankelijk waren we zo wat ondertuigd, maar toen de wind verder aantrok konden we ook met het derde rif in het zeil en een stukje fok in de boom nog prima zeilen. We hebben straks in Townsville dus weer wat te repareren.
Voor anker achter Kaap Bowling Green. In het boek staat deze plek aangeraden als een prima overnachtingsplaats. In werkelijkheid ontbreekt het aan beschutting en komt de zuid oosten wind over mijlen open water aangeraast en stuwt het water op tot flinke golven. We zijn dan ook naar een ankerplek dieper in de hoek van de baai gevaren. Maar dat hielp weinig, dicht onder de wal is het ondiep, en hier, met 3 meter diepte staan nog steeds flinke golven. Niks aan te doen, uitzitten tot morgen vroeg. Aan land gaan is er hier niet bij. In de verte uitgestrekte mangroven en kreeken, en namen als Crocodile Creek en Alligator River geven ze hier niet voor de grap. Positie 19-43.53S 147-45.34E.

Zondag 10 mei 2009, Townsville

Nog een kaap te ronden en we zien Townsville liggen. Townsville is de grootste tropische stad van Australie.

Cape Cleveland, de laatste kaap voor Townsville

In Townsville zullen we een wat langere stop maken. Maaike (echtgenote van de kapitein) komt hier aan boord en Marieke (dochter) vertrekt weer naar Nederland. Maar in Townsville is het goed toeven. Parken, boulevards, eethuisjes en cafeetjes, een gezellige boel. Verder zwembaden als alternatief voor hetr zwemmen in zee, dat is taboe vanwege de levensgevaarlijke kwallen (marine stingers noemen ze die hier).

De vernieuwde navigatiehoek

Op de Whitsundays heb ik ook nog wat geknutseld. Op de foto hierboven de navigatiehoek met het nieuw gemonteerde computerscherm. Dit scherm is aangesloten op een nieuwe energiezuinige boordcomputer. Montage van het scherm was nog moeilijk, het ontbreekt aan ruimte. Aan de achterkant draait de rugleuning van de bank er rakelings langs, aan de voorkant de klep van de kaartentafel.

strand townsville
Het bijna lege strand van Townsville, verboden te zwemmen vanwege de kwallen

uitzicht castlke rock
Uitzicht over Townsville vanaf de Casle Hill, in het midden de marina met de Johanna

Ja, dat hebben we helemaal gelopen, naar de top van de 300 meter hoge Castle Hill, de rots die de omgeving van Townsville domineert.

Volgende pagina