Overzicht Pacific

Vorige pagina

Marquesas deel 2

kaart
Overzicht van de Marquesas eilanden


Maandag 5 mei 2008, Taioha, Nuka-Hiva

Vanmiddag is Maaike aangekomen op Nuka-Hiva, na een reis van 2 etmalen via Parijs, Los Angeles en Tahiti. Alles is goed gegaan, ook de bagage is heel over, inclusief de nieuwe ankerlier.


Woensdag 7 mei 2008, Taioha, Nuka-Hiva

Vandaag de montage van de nieuwe ankerlier afgerond: hij doet het.

ankerlier
De nieuwe ankerlier klaar voor gebruik

De constructie rond de ankerlier is ingrijpend gewijzigd. De vorige lier zat op het luikje dat de kettingbak afsloot. Dat luik zat terwille van de stevigheid vastgebout. Toegang tot de kettingbak was dus lastig en bewerkelijk. Het luikje was ook gatenkaas aan het worden, dit is lier nummer 3. Het voorste stuk van het luik is nu vervangen door een houten fundatie, heel stevig, onder dek nog twee keer dikker dan het van buiten lijkt. Het achterstje stuk is opklapbaar door de twee scharnieren en afsluitbaar met de klembout. Scharnieren en klembout komen van het oude luik, het hechthout kreeg ik van de Magnet en de rest van het hout komt van het strand. Alles wordt hergebruikt. De bedieningsschakelaar zit onder de klep, ingebouwd in het dwarsschot, met de bedrading aan de droge kant binnen in de voorpunt. Al met al meer werk dan ik gedacht had, maar een hele verbetering.


Donderdag 8 mei 2008, Taioha, Nuka-Hiva, met de auto het eiland rond

We hebben een auto gehuurd. En auto betekent hier net als in Ecuador: een 4-wheel drive pick-up truck. En dat was maar goed ook zoals zou blijken. Over het eiland loopt eigenlijk maar een weg, een soort ring. Die gaan we volgen. Eerst rijden we naar
het dorp Taipivai aan de Baie du Controleur. Baie du Controleur is een diepe drievoudig vertakte baai die net oostelijk van onze baai ligt. In deze baai speelt het boek van Herman Melville: Typee. De Typee was de stam die hier rond 1840 leefde, zij golden als het meest geweldadig van allen en waren de laatsen die door de Fransen overwonnen (en uitgemoord) werden. Het woord Typee had indertijd de betekenis: liefhebber van mensenvlees.

Baie du Controleur
Baie du Controleur, met 2 jachten voor anker in de westelijke arm (rechts)

In dit dorp wordt veel houtsnijwerk en kralenkunst gemaakt, vaak heel kunstzinnige stukken. De kralen zijn vaak zaden en pitten van vele verschillende vruchten.

kinderen met kralen
Kinderen in
Taipivai

rivier
Rivier in Taipivai

Dan gaat het verder het binnenland in naar het noorden, over een redelijk berijdbare weg.

Douwe met auto
Zo'n auto wil ik ook

We slingeren ons omhoog door de bossen tot we op de pas komen, uitzichten in overvloed.

Bai de Hatiheu
Uitzicht vanaf de pas op de Baie de Hatiheu aan de noordkust van Nuku-Hiva

De weg voert langs een belangrijke archeologische plek, Kamuihai, een godsdienstig centrum van de vroegere bewoners, hier werden de oude riten beoefend en feesten gevierd waarop de overwonnen tegenstanders uit een volgend dal geconsumeerd werden. Kannibalisme was hier 150 jaar geleden ten tijde van de verovering door de Fransen nog een normale zaak.

archeologische site
Terrassen in Kamuihai

De sfeer is beklemmend en mysterieus, in het donkere bos zijn met grote keien kleine en ook hele grote terrassen aangelegd, op deze terrassen vonden de festivals plaats. Alsof we hier niet gewenst zijn achtervolgen zwermen muskieten ons.

Tiki
Tiki, godsbeeld van de bewoners van de Marquesas

mensenhoofden
Mensenhoofden op de voet van de tiki

boom
Offerplatform met 600 jaar oude Banyan boom, ten tijde van de rituelen volgehangen met schedels

Dan vervolgen we de weg naar de noordkust tot het lieflijke plaatsje Hatihieu aan de gelijknamige baai. Hier ligt een schip voor anker, het verbaast ons hoeveel swell hier toch ook nog staat.

We vervolgen de rondrit langs de noordkust, baai na baai slingert het karrespoor zich hier omhoog en omlaag. De 4 wielaandrijving is hier niet alleen maar een speeltje voor stoere mannen, maar de enige manier om vooruit te komen. Soms is het zo steil dat de motorkap het uitzicht op de weg beneemt.


weg
Hoofdweg langs de noorkust van Nuka-Hiva

baai in NE
Noordkust van Nuka-Hiva

Pas tegen de schemering dalen we weer af naar de Baie de Taiohae waar we voor anker liggen

Taiohae
Laatse uitzicht over Taiohae

Maandag 12 mei 2008, Hakatea Baie, Nuka-Hiva, Marquesas
 
Nu ik dit schrijf is het inmiddels de volgende ochtend, de bergen zijn nog wat nevelig, de zon is op maar niet boven de bergen uit. Op de helling achter ons kraait een haan, beantwoord door hanen verderop in het dal.
 
Daniels Bay
De Johanna in Daniels Bay

We liggen nu in Hakatea Baie (Daniels Bay), dat is een baai met een zijarm eraan. Het is hier erg beschut en wondermooi. Omdat je na het invaren rechtsaf een zijbaai ingaat, zie je vanuit onze ankerplaats de zee niet. Aan deze kant groene heuvels met aan de kop van de baai een strand, wat gras en vruchtbomen met een uit restmaterialen opgetrokken huis. We hebben daar gisteren wat gewandeld, er was geen mens te zien, alles verlaten.

huis Daniels bay
Huis in Daniels Bay

versierselen
Versierselen aan het huis in Daniels Bay


Het huis is aan alle kanten open, op tafel een bord met een pompelmoes, alsof de bewoner net vertrokken was, is misschien ook wel zo. Overal versieringen van houtsnijwerk in wrakhout en vooral beenderen van zo te zien geiten en vissen. Al met al een beetje mysterieus. Op het strand moet je erg oppassen voor de nonos, onzichtbaar kleine bloedzuigende insectjes die vreselijke beten achterlaten, zoiets als een muggenbult maar dan 10 maal meer jeuk. We smeren ons dan ook van top tot teen in met anti-insectenspul voor we aan land gaan. Aan de overkant van de baai rijzen honderden meters hoge rotsen in grillige formaties steil omhoog. Al met al een vreemde wereld hier.
Morgen willen we met de dinghy naar de andere tak van de baai. Daar zou een grotendeels ontvolkt dorp liggen, en twee uur lopen verderop een waterval die tot de hoogste ter wereld behoort, we zullen zien hoe ver we komen.
Hier geen internet, dus even geen fotos (later toegevoegd).

Dinsdag 13 mei 2008,
Hakatea Baie, Nuka-Hiva, Marquesas

Hoewel we regelmatig water draaien met de watermaker is de voorraad in de hoodtank nu behoorlijk geslonken sinds Panama, en hier zou je goed water moeten kunnen tanken. In Daniels Bay loopt iemand op het strand, ik erop af met de dinghy en vraag waar we water kunnen tanken, hij verwijst naar de volgende baai (de andere tak), de Anse d'Hakaui. Daar gaan we met de dinghy heen, naar het dorpje. Op het strand is het een drukte van jewelste, er wordt gekookt, mensen in klassieke dracht, tatouages, haaietanden in neuzen en oren. Ik vraag of er feest is. Nee. Wat we moeten. Of we water kunnen tanken. Ja, 2000 francs (dat is 16 euro). Dat is wat veel voor een paar kannetjes, nou dan 1000 francs. Nog te veel? Dan oprotten, en overigens, dit is allemaal privee. Ik werp tegen dat we de kerk komen bekijken en dat de kerk moeilijk privee kan zijn. Daar laat de hoofdman het bij. Wij voelden ons onheus bejegend door vijandige inboorlingen, wat een stel. Ondanks dat blijkt het een lieflijk dorpje, er loopt een berijdbare weg van het strand 2 km het land in, om daar in een bospad over te gaan. Toch staan bij een aantal huizen de onvermijdbare 4-wheel drives, en verder dan het strand kan je echt niet. Zonder water keren we naar de boot terug.

Woensdag 14 mei 2008,
Hakatea Baie, naar de waterval

Achter in het dal van Hakaui ligt een waterval, dit zou  de op 3 na hoogste waterval ter wereld zijn, het water zou van het 300 meter hoge plateau recht naar beneden een nauwe kloof in vallen. Dat willen we zien. De boekjes spreken elkaar wat tegen over de te lopen afstand, maar een paar Amerikanen naast ons hadden er heen en terug 4 en een half uur over gelopen.
's Ochtends om 8 uur vertrekken we, het is nog koel en het dal ligt nog in de schaduw. We zijn helemaal ingesmeerd met antimuggenspul en hebben water en een lunch bij ons. Na het dorp versmalt de weg zich tot een voetpaadje en gaan we het bos in.

bos
Pad door het dal

Koningsweg
De oude koningsweg

plateau
Plateau in het bos

Eigenaardig is dat langs grote stukken pad oude muren staan, opgetrokken uit reausachtige keien. Dit zouden restanten zijn van een oude koningsweg die dit traject volgde. Ook liggen er in het dichte bos regelmatig plateaus, weer van die hele grote brokken natuursteen, fundamenten van oude bebouwing.

beek
Oversteek van de beek, het stapeltje stenen links voor markeert het pad

bospad
Douwe baant zich een weg door het bos

We volgen een slingerende snelstromende beek, die we een aantal malen moeten oversteken. Dan vernauwt het dal zich tot een smalle kloof afgesloten door verschrikkelijk hoge rotswanden. En voor we het weten zijn we aan het eind van die kloof, bij de waterval.

kloof
Kloof bij de waterval

Hoog is hij wel, maar er valt bijna geen water, wat toch de essentie van een waterval is. Het heeft zeker niet genoeg geregend. Onder een grote wat modderige poel, niet aantrekkelijk om in te baden, zeker niet vanwege de reuzenalen die hier zouden zitten en die lelijk kunnen bijten.


waterval
Maaike bij de waterval

De weg terug gaat voorspoedig, om 12 uur eten we de lunch op de boot.

Donderdag 15 mei 2008, terug naar Taiohae

We varen terug naar Taiohae om de laatste inkopen te doen voor vertrek naar de Ua-Pou en de Tuamotus. Ook werken we de website bij.


Vrijdag 16 mei 2008, Hakahetau baai, Ua-Poa
 
Na de laatste inkopen gedaan te hebben zijn we naar Ua-Pou gevaren. Weinig wind, maar omdat de zwakke wind half inkwam was het nog aardig te zeilen. De nadering van Ua-Pou is weer spectaculair. De woestheid van deze eilanden blijft moeilijk te beschrijven. De ankerplaats bij Hakahetau is rollerig. Op Nuka-Hiva lagen we te rollen omdat de swell uit het zuiden kwam, hier komt hij uit het noorden, en liggen we nog veel erger te rollen. Ook de landing met de dinghy is moeilijk, zelfs in de beschutting van de betonnen aanlegsteiger staat zo nog een meter swell.


Uapou
Nadering van Ua-Pou.


Zaterdag 17 mei 2008, vertrokken van Ua-Pou naar de Tuamotos
 
Vanochtend inkopen gedaan. Bij de aanlegsteiger (oppassen, bijna 2 meter swell, uitstappen als je boven bent) stond een jongen met een truck die vroeg of we fruit wilden. Instappen maar. Eerst naar zijn tante voor een hele tros bananen, toen naar zijn neef voor 20 pompelmoezen en daarna naar zijn moeder voor mangos en limoenen. Zijn huis was een afdakje op de berg met uitzicht over de baai. Daarna terug naar de boot met een afgeladen dinghy.
Vertrokken naar de volgende baai, nog steeds schommelen, maar ietsje minder, voor anker tussen de bruisende rotsen. Daarna gribfiles opgehaald (weerkaarten). Komende dagen afnemende wind, na 5 dagen geen wind meer. Moeilijk te beslissen wat te doen. Wachten betekent een week wachten, dan dus meteen maar weg, dan kunnen we de wind van de komende nacht nog benutten. We zijn dus 16.30 anker op gegaan met bestemming Raroia, een atol in de Tuamotu archipel. We zeilen nu (19.00) 5 knopen vaart in 10 knopen wind, rustige zee, de Johanna ligt een stuk rustiger dan toen we voor anker lagen. De zon is al een uur onder. Het silhouet van Ua-Pou is in het maanlicht achter ons nog te zien.
Nog 420 mijl naar Raroia.



Volgende pagina Tuamotos (is er al)