Overzicht Pacific
Vorige
pagina
Marquesas deel 2
Overzicht van de Marquesas
eilanden
Maandag 5 mei 2008,
Taioha,
Nuka-Hiva
Vanmiddag is Maaike aangekomen op Nuka-Hiva, na een reis van
2 etmalen via Parijs, Los Angeles en Tahiti. Alles is goed gegaan, ook
de
bagage is heel over, inclusief de nieuwe ankerlier.
Woensdag 7 mei 2008, Taioha,
Nuka-Hiva
Vandaag de montage van de nieuwe ankerlier afgerond: hij
doet het.
De nieuwe ankerlier klaar voor gebruik
De constructie rond de ankerlier is ingrijpend
gewijzigd.
De vorige lier zat op het luikje dat de kettingbak afsloot. Dat luik
zat terwille van de stevigheid vastgebout. Toegang tot de kettingbak
was
dus lastig en bewerkelijk. Het luikje was ook gatenkaas aan het
worden, dit is lier nummer 3. Het voorste stuk van het luik is nu
vervangen door een houten fundatie, heel stevig, onder dek nog twee
keer dikker dan het van buiten lijkt. Het achterstje stuk is opklapbaar
door de twee scharnieren en afsluitbaar met de klembout. Scharnieren en
klembout komen van het oude luik, het hechthout kreeg ik van de Magnet
en de rest van het hout komt van het strand. Alles wordt hergebruikt.
De bedieningsschakelaar zit onder de klep, ingebouwd in het dwarsschot,
met de bedrading aan de droge kant binnen in de voorpunt. Al met al
meer werk dan ik gedacht had, maar een hele verbetering.
Donderdag 8 mei 2008, Taioha,
Nuka-Hiva, met de auto het eiland
rond
We hebben een auto gehuurd. En auto betekent hier net als in
Ecuador: een 4-wheel drive pick-up truck. En dat was maar goed ook
zoals zou blijken. Over het eiland loopt eigenlijk maar een weg, een
soort ring. Die gaan we volgen. Eerst rijden we naar
het dorp Taipivai aan de Baie du Controleur. Baie du
Controleur is een diepe drievoudig vertakte baai die net oostelijk van
onze baai ligt. In deze baai speelt het boek van Herman Melville:
Typee. De Typee was de stam die hier rond 1840 leefde, zij golden als
het meest geweldadig van allen en waren de laatsen die door de Fransen
overwonnen (en uitgemoord) werden. Het woord Typee had indertijd de
betekenis: liefhebber van mensenvlees.
Baie du Controleur, met 2
jachten voor anker in de westelijke arm (rechts)
In dit dorp wordt veel houtsnijwerk en kralenkunst
gemaakt,
vaak heel kunstzinnige stukken. De kralen zijn vaak zaden en pitten van
vele verschillende vruchten.
Kinderen in Taipivai
Rivier in Taipivai
Dan gaat het verder het binnenland in naar het
noorden, over
een redelijk berijdbare weg.
Zo'n auto wil ik ook
We slingeren ons omhoog door de bossen tot we op de pas komen,
uitzichten in overvloed.
Uitzicht vanaf de pas op de Baie de
Hatiheu aan de noordkust van Nuku-Hiva
De weg voert langs een belangrijke archeologische plek,
Kamuihai, een
godsdienstig centrum van de vroegere bewoners, hier werden de oude
riten beoefend en feesten gevierd waarop de overwonnen tegenstanders
uit een volgend dal geconsumeerd werden. Kannibalisme was hier 150 jaar
geleden ten tijde van de verovering door de Fransen nog een normale
zaak.
Terrassen in Kamuihai
De sfeer is beklemmend en mysterieus, in het donkere bos zijn
met grote
keien kleine en ook hele grote terrassen aangelegd, op deze terrassen
vonden de festivals plaats. Alsof we hier niet gewenst zijn
achtervolgen zwermen muskieten ons.
Tiki, godsbeeld van de bewoners van
de Marquesas
Mensenhoofden op de voet van de tiki
Offerplatform met 600 jaar
oude Banyan boom, ten tijde van de rituelen volgehangen met schedels
Dan vervolgen we de weg naar de noordkust tot het lieflijke
plaatsje
Hatihieu aan de gelijknamige baai. Hier ligt een schip voor anker, het
verbaast ons hoeveel swell hier toch ook nog staat.
We vervolgen de rondrit langs de noordkust, baai na baai slingert het
karrespoor zich hier omhoog en omlaag. De 4 wielaandrijving is hier
niet alleen maar een speeltje voor stoere mannen, maar de enige manier
om vooruit te komen. Soms is het zo steil dat de motorkap het uitzicht
op de weg beneemt.
Hoofdweg langs de noorkust van
Nuka-Hiva
Noordkust van Nuka-Hiva
Pas tegen de schemering dalen we weer af naar de Baie de Taiohae
waar
we voor anker liggen
Laatse uitzicht over Taiohae
Maandag 12
mei 2008, Hakatea Baie, Nuka-Hiva,
Marquesas
Nu ik dit schrijf is het inmiddels de volgende ochtend, de bergen zijn
nog wat
nevelig, de zon is op maar niet boven de bergen uit. Op de helling
achter ons
kraait een haan, beantwoord door hanen verderop in het dal.
De Johanna in Daniels Bay
We liggen nu in Hakatea Baie (Daniels Bay), dat is een baai met een
zijarm
eraan. Het is hier erg beschut en wondermooi. Omdat je na het invaren
rechtsaf
een zijbaai ingaat, zie je vanuit onze ankerplaats de zee niet. Aan
deze kant
groene heuvels met aan de kop van de baai een strand, wat gras en
vruchtbomen
met een uit restmaterialen opgetrokken huis. We hebben daar gisteren
wat
gewandeld, er was geen mens te zien, alles verlaten.
Huis in Daniels Bay
Versierselen aan het huis in Daniels Bay
Het huis is aan
alle
kanten open, op tafel een bord met een pompelmoes, alsof de bewoner net
vertrokken was, is misschien ook wel zo. Overal
versieringen van houtsnijwerk in wrakhout en vooral beenderen van zo te
zien
geiten en vissen. Al met al een beetje mysterieus. Op het strand moet
je erg
oppassen voor de nonos, onzichtbaar kleine bloedzuigende insectjes die
vreselijke
beten achterlaten, zoiets als een muggenbult maar dan 10 maal meer
jeuk. We
smeren ons dan ook van top tot teen in met anti-insectenspul voor we
aan land
gaan. Aan de overkant van de baai rijzen honderden meters hoge rotsen
in grillige
formaties steil omhoog. Al met al een vreemde wereld hier.
Morgen willen we met de dinghy naar de andere tak van de baai. Daar
zou een
grotendeels ontvolkt dorp liggen, en twee uur lopen verderop een
waterval die
tot de hoogste ter wereld behoort, we zullen zien hoe ver we komen.
Hier geen internet, dus even geen fotos (later toegevoegd).
Dinsdag 13 mei 2008, Hakatea Baie,
Nuka-Hiva,
Marquesas
Hoewel we
regelmatig water draaien met de watermaker is de voorraad in de
hoodtank nu behoorlijk geslonken sinds Panama, en hier zou je goed
water moeten kunnen tanken. In Daniels Bay loopt iemand op het strand,
ik erop af met de dinghy en vraag waar we water kunnen tanken, hij
verwijst naar de volgende baai (de andere tak), de Anse d'Hakaui. Daar
gaan we met de dinghy heen, naar het dorpje. Op het strand is het een
drukte van jewelste, er wordt gekookt, mensen in klassieke dracht,
tatouages, haaietanden in neuzen en oren. Ik vraag of er feest is. Nee.
Wat we moeten. Of we water kunnen tanken. Ja, 2000 francs (dat is 16
euro). Dat is wat veel voor een paar kannetjes, nou dan 1000 francs.
Nog te veel? Dan oprotten, en overigens, dit is allemaal privee. Ik
werp tegen dat we de kerk komen bekijken en dat de kerk moeilijk privee
kan zijn. Daar laat de hoofdman het bij. Wij voelden ons onheus
bejegend door vijandige inboorlingen, wat een stel. Ondanks dat blijkt
het een lieflijk dorpje, er loopt een berijdbare weg van het strand 2
km het land in, om daar in een bospad over te gaan. Toch staan bij een
aantal huizen de onvermijdbare 4-wheel drives, en verder dan het strand
kan je echt niet. Zonder water keren we naar de boot terug.
Woensdag 14 mei 2008, Hakatea Baie,
naar de waterval
Achter in het
dal van Hakaui ligt een waterval, dit zou de op 3 na hoogste
waterval ter wereld zijn, het water zou van het 300 meter hoge plateau
recht naar beneden een nauwe kloof in vallen. Dat willen we zien. De
boekjes spreken elkaar wat tegen over de te lopen afstand, maar een
paar Amerikanen naast ons hadden er heen en terug 4 en een half uur
over gelopen.
's Ochtends om 8 uur vertrekken we, het is nog koel en het dal ligt nog
in de schaduw. We zijn helemaal ingesmeerd met antimuggenspul en hebben
water en een lunch bij ons. Na het dorp versmalt de weg zich tot een
voetpaadje en gaan we het bos in.
Pad door het dal
De oude koningsweg
Plateau in het bos
Eigenaardig is dat langs grote stukken pad oude muren staan,
opgetrokken uit reausachtige keien. Dit zouden restanten zijn van een
oude koningsweg die dit traject volgde. Ook liggen er in het dichte bos
regelmatig plateaus, weer van die hele grote brokken natuursteen,
fundamenten van oude bebouwing.
Oversteek van de beek, het
stapeltje stenen links voor markeert het pad
Douwe baant zich een weg door het bos
We
volgen een slingerende snelstromende beek, die we een aantal malen
moeten oversteken. Dan vernauwt het dal zich tot een smalle kloof
afgesloten door verschrikkelijk hoge rotswanden. En voor we het weten
zijn we aan het eind van die kloof, bij de waterval.
Kloof bij de waterval
Hoog is hij wel, maar er valt bijna geen water, wat toch de essentie
van een waterval is. Het heeft zeker niet genoeg geregend. Onder een
grote wat modderige poel, niet aantrekkelijk om in te baden, zeker niet
vanwege de reuzenalen die hier zouden zitten en die lelijk kunnen
bijten.
Maaike bij de waterval
De weg terug gaat voorspoedig, om 12 uur eten we de lunch op de
boot.
Donderdag 15 mei 2008, terug naar
Taiohae
We varen terug naar Taiohae om de laatste inkopen te doen voor
vertrek naar de Ua-Pou en de Tuamotus. Ook werken we de website bij.
Vrijdag 16 mei 2008, Hakahetau baai,
Ua-Poa
Na de laatste inkopen gedaan te hebben zijn we naar Ua-Pou gevaren.
Weinig
wind, maar omdat de zwakke wind half inkwam was het nog aardig te
zeilen. De
nadering van Ua-Pou is weer spectaculair. De woestheid van deze
eilanden blijft
moeilijk te beschrijven. De ankerplaats bij Hakahetau is rollerig. Op
Nuka-Hiva
lagen we te rollen omdat de swell uit het zuiden kwam, hier komt hij
uit het
noorden, en liggen we nog veel erger te rollen. Ook de landing met de
dinghy is
moeilijk, zelfs in de beschutting van de betonnen aanlegsteiger staat
zo nog
een meter swell.
Nadering van Ua-Pou.
Zaterdag 17 mei 2008, vertrokken van
Ua-Pou naar de
Tuamotos
Vanochtend inkopen gedaan. Bij de aanlegsteiger (oppassen, bijna 2
meter swell,
uitstappen als je boven bent) stond een jongen met een truck die vroeg
of we
fruit wilden. Instappen maar. Eerst naar zijn tante voor een hele tros
bananen,
toen naar zijn neef voor 20 pompelmoezen en daarna naar zijn moeder
voor mangos
en limoenen. Zijn huis was een afdakje op de berg met uitzicht over de
baai.
Daarna terug naar de boot met een afgeladen dinghy.
Vertrokken naar de volgende baai, nog steeds schommelen, maar ietsje
minder,
voor anker tussen de bruisende rotsen. Daarna gribfiles opgehaald
(weerkaarten). Komende dagen afnemende wind, na 5 dagen geen wind meer.
Moeilijk te beslissen wat te doen. Wachten betekent een week wachten,
dan dus
meteen maar weg, dan kunnen we de wind van de komende nacht nog
benutten. We
zijn dus 16.30 anker op gegaan met bestemming Raroia, een atol in de
Tuamotu
archipel. We zeilen nu (19.00) 5 knopen vaart in 10 knopen wind,
rustige zee,
de Johanna ligt een stuk rustiger dan toen we voor anker lagen. De zon
is al
een uur onder. Het silhouet van Ua-Pou is in het maanlicht achter ons
nog te
zien.
Nog 420 mijl naar Raroia.
Volgende
pagina Tuamotos (is er al)