Overzicht Pacific

Vorige pagina

Zondagmorgen, 18 mei 2008, dag 2 van de overtocht naar Raroia
 

Ua-Pou wordt kleiner

Nu 's morgens 7.30. Vannacht weinig wind, maar toch steeds zo'n 3-4 knopen gezeild. Nu even de motor bij om de accus op te laden. De zon is net op, een stralende dag, de zee rustig.
Heerlijk om weer op zee te zijn, ik was bijna een landrot geworden.

TIME: 2008/05/18 16:25 UTC
LATITUDE: 10-20.04S
LONGITUDE: 140-28.14W
COURSE: 198T
SPEED: 4.3
COMMENT: Under way to Raroia , light airs

Maandagmorgen, 19 mei 2008, dag 3 van de overtocht naar Raroia 

Woensdagmorgen, 21 mei 2008, dag 5 van de overtocht naar Raroia
 
We komen dichterbij, nog 34 mijl naar de ingang van de atol. Het is nu compleet windstil, tuffen rustig verder om rond een uur of 3 vanmiddag in de buurt van de pas te zijn.
Iets later (10.00) voor het verzenden van deze mail: land in zicht, kleine palmboom stipjes aan de horizon!

TIME: 2008/05/21 16:22
LATITUDE: 15-28.59S
LONGITUDE: 142-16.01W
COURSE: 199T
SPEED: 4.6
COMMENT: Approaching Raroia, light airs, under engine

Zojuist (15.00) het anker laten zakken in de Raroia atol, bij het dorp. De aanloop van de pass was simpel, net Vlieland zonder wind. Het is hier een tropisch paradijsje, vlak blauw water, palmbomen. Nu eerst uitrusten.

Donderdag 22 mei 2008, Raroia atol, Tuamotu archipel
 
Het is ongelooflijk, lijkt onmogelijk, we liggen stil, helemaal stil. Je zou een knikker op tafel kunnen leggen zonder dat hij heen en weer gaat rollen. En het water in de lagune, waarover net de stralende zon is opgekomen is zo vlak als een spiegel. Na de ankerplaatsen op de overigens o zo schitterende Marquesas waar het bijna altijd heel rollerig was, is dit een verademing. Had je op de Marquesas hoge bergen, diepe dalen en donkere wolken en steile ankergronden, hier heb je azuurblauw water, kokosnootpalmen en lucht aan de ene kant en nog meer blauw water, stipjes die ook palmen zijn en weer lucht aan de andere kant. We liggen nu namelijk in de lagune van onze eerste atol. Deze atol, Raroia, is rond de 40 km lang en 14 km breed. Je ziet de palmen aan de overkant maar net. We liggen geankerd bij het enige dorpje, met zo'n 50 inwoners volgens het boekje. De invaart gisteren was even spannend. Spannend vanwege alle spookverhalen die de ronde doen over de invaarten (pas) van de atols. Verhalen over vreselijke stromen, brekende ondieptes, wervelende draaikolken. Ook over het goede tijdstip dat je de pas moet passeren doen verschillende compleet tegengestelde verhalen de ronde. Het moet met slack water, op de wisseling van het tij wanneer de stroom minimaal is. Anderhalf uur na maansopkomst, nee ervoor, 2 uur voor hoogwater, nee laagwater, als het maar geen springtij is. Wij gingen uit van 2 uur voor hoogwater (het is ook nog springtij), dan zouden we er om 5 uur 's middags door kunnen. We naderden echter al om 14.30. Is dit de pas wel? Zware brekers dwars over de ingang van wat we dachten dat het de pas was. We varen wat door. De brekers schuiven opzij, breken alleen op een ondiepte aan de noordzijde van de pas. We gaan verder, krijgen de bakens in lijn, zien alleen maar vlak rustig water, tuffen dan op de lijn van de bakens met 5 knoopjes naar binnen, en voor we er erg in hadden zijn we in het vlakke water van de lagune. Vlieland op half tij is moeilijker, een eitje deze pas (met rustig weer). Daarna zijn we doorgevaren naar het dorpje, er liggen nog 3 Zweedse jachten voor anker. Rust alom.


De Johanna ligt weer stil (links)

Net even gesnorkeld. Je ziet het anker op 15 meter diepte gewoon liggen. Bij een brok koraal dat paddestoelvormig oprijst vanaf 10 meter diepte tot vlak onder het oppervlak zwemmen grote blauwe vissen en kleine haaien (wel groter dan de vissen). Verder een veelheid van kleurig leven rond het koraal. Straks eerst de bijboot oppompen om dit tropische sprookje verder te verkennen.

Zondag 25 mei 2008, Raroia
 
Het dorp op Raroia maakt een gemoedelijke indruk. De huizen zijn klein, hout en veel golfplaat met grote verandas. Het is wel allemaal een beetje rommelig. En bij de meeste huizen staan grote batterijen zonnecollectoren, vaak 12 of 14 stuks met accukasten eronder, eco stroom dus, maar niet goedkoop. Ook overal satellietschotels en mensen met mobiele telefoons. En verder overal kokospalmen in wuivende massa's.


Woning in het dorp op Raroia, zonnecollectoren op dak


Hoofdweg op Raroia

Gisteren gingen de 3 Zweedse jachten die hier ook lagen anker op. Zij hadden een hele klus de ankers omhoog te krijgen. Omdat de wind gedraaid was, waren wij (en de Zweden) dat ook en daarbij raakt de ketting verstrikt in het koraal. Toen de Zweden weg waren besloten we opnieuw te ankeren om verdere knopen te voorkomen. Na een paar keer duiken met de snorkel om te kijken hoe de knoop eruit moest, en dan hard achteruit de goede kant op trekken met het schip, kregen we het anker los. Zonde om het er zo weer in te gooien. Dus zijn we maar naar de andere kant van de atol gevaren, de hele lagune overgestoken dus. Zo'n atol is een raar ding. Een paar mijl buiten de atol is het 2000 meter diep, dus de atol moet vreselijk steil omhoog uit zee oprijzen. Binnen de atol ligt de lagune. De lagune hier is zo'n 40 tot 50 meter diep. Maar overal verspreid in de lagune zitten koraal koppen die tot vlak onder het oppervlak komen. Zo'n kop is enkele meters tot 10 tallen meter in diameter, onder het wateroppervlak smaller, als een paddestoel op een 40 meter lange steel. Maar het is dus goed uitkijken als je door de lagune vaart.


Rif op Raroia

Wij liggen nu dan aan de zuid oost kant van de lagune, dicht bij de motu (eilandje, onderdeel van de ring) waar de Kon-tiki expeditie in 1948 gestrand is. Vanochtend hebben we over een paar motus gewandeld, de kleinste alleen maar kaal koraal, de wat grotere met een heel palmenbos en een schuilhut voor kopra verzamelaars. Aan de oceaankant buldert de branding op het rif, bij de lagune spiegelt alles in het blauw. Dat blauw wordt dan doorsneden door de rugvinnen van de black-tipped haaien, kleine haaien die met hun buik over de grond door het ondiepe water schuiven, rugvin in de lucht.


Maaike op het rif


De lagune kant van het rif

Uitzicht vanf de Johanna op de mutu nabij de plek waar de Kon-tiki strandde

Donderdag 29 mei 2008, Makemo, Tuamotus
 
Van de prachtige plek bij de Kon-tiki motu zijn we nu alweer 2 dagen geleden teruggevaren naar het dorp. Dat was eigenlijk een rustig stukje varen, met de zon in de rug waren de koraalhoofden weer goed te zien. Ook de forward looking sonar is een goed hulpmiddel. We hebben hem eens uitgeprobeerd door recht op een koraalkop af te varen en op een meter of 70 werd deze duidelijk zichtbaar als een van de bodem oprijzend opstakel. Maar met het blote oog en goed zonlicht van achteren zie je ze nog eerder.
Gisteren hebben we met de zoon van de kioskeigenaar een parelfarm bezocht. Dat is echt massaproductie, duizenden oesters worden daar geimplanteerd, gecontroleerd en geoogst. Kleinere parels teruggeplant in nieuwe oesters, tot wel drie keer toe.  En uiteindelijk wordt het vlees van al die oesters weggegooid, het gaat uitsluitend om de parels.
Na het bezoek aan de parelfarm gisteren zijn we vertrokken naar Makemo. Bij afgaand tij met een lekker stroompje mee de pas uit, weinig wind, maar ondanks dat was het water behoorlijk woelig. Aan het eind van de middag nam de wind wat toe en uiteindelijk hebben we de hele nacht en morgen tot de aanloop van Makemo om 10.00 kunnen zeilen. Die aanloop was weer simpel, 3 uur voor hoogwater, wat stroom mee en redelijk rustig weer. Dan ben je zomaar binnen. Maar pas op, het is niet altijd simpel. Net door het dorp langs de pas  gewandeld, in het midden van het uitgaande tij met een beetje wind uit zee tegen de stroom in. Je schrikt ervan, een grote kolkende watermassa, anderhalve meter hoge staande en brekende golven dwars over, daar wil je niet wezen met je schip.

Pas van Makemo bij eb en rustig weer

We liggen nu voor anker voor het dorpje bij de pas op S 16 37.63, W 143 34.35.

, voor anker bij de Tapuhiria pas van Makemo
 
Al weer een paar dagen geleden zijn we vertrokken van het dorp op Makemo. Makemo heeft 2 passen, de pas bij het dorp (Arikitamiro pas) waar we binnengekomen zijn en de noordwest pas, de Tapuhiria pas. Je kan van de ene pas over de lagune naar de andere pas varen. Eerst hebben we een ankerplek gevonden ongeveer halverwege het eiland, achter een langgerekt rifje dat een redelijke beschutting bood tegen de stevige oostenwind. Zwemmen en naar het strand, wandelen over de motu en naar de oceaankant, een paar dagen zijn zomaar voorbij gevlogen.


Heremietkreeft op het strand van de motu

Het ankeren is een kunst apart. Bij het neerlaten van het anker mik je op een stuk zand tussen de koraalpunten. Dan zo min mogelijk ketting uit, ketting die niet uitstaat kan ook niet verstrikt raken in het koraal. En als het anker gaat krabben blijft het wel haken achter een brok koraal. Zo zat het vanochtend ook vast, ik moest er drie keer met flinke kracht over heen varen om het los te krijgen, blij dat het lukte.
Daarna zijn we op weg naar de pas gegaan. Het was wat donker weer, dan zijn de koraalhoofden moeilijk te zien, inspannend varen. Eigenlijk waren we van plan de pas uit te varen om op weg te gaan naar Tahiti. Maar toen we de pas om 11.00 (met laagwater) naderden stond er zo veel uitgaande stroom dat ik maar amper om kon draaien, de zee buiten leek ook erg wild. Beter nog even te wachten tot de stroom wat afgenomen was. Wachten deden we op een prima ankerplek net om de hoek bij de pas (S 16 27.08, W 143 58.07), waar we dus maar gebleven zijn, we hebben nog geen haast. Het is hier nog gezellig ook, een Franse en een Engelse catamaran en een Australisch jacht liggen hier ook.

Vrijdag 6 juni 2008, onderweg naar Tahiti

Dit is al weer de derde dag van de overtocht naar Tahiti. We begonnen met prachtige passaatwind te zeilen, stralende luchten, blauwe zee en de wind dwars achter. En zo namen we de doorvaarten tussen de laatste atollen van de Tuamotos. De palmbomen net in zicht aan de horizon. Maar gistermiddag trok de lucht dicht, een grauwe grijze hemel waaruit zich de ene na de andere bui ontwikkelde. Wind vaak tot 30 knopen, dubbelgereefd met een stukje genua in de boom. Tussen de buien door ondertuigd dobberen. Dat patroon heeft de hele nacht aangehouden en nu in de morgen trekt de lucht weer wat open, maar aan de oostelijke horizon pakken nieuwe donkere wolken zich samen. De zee blijft ruw.
Nog 115 mijl naar Tahiti.
Date/Time: 2008/06/06 16:45
Latitude: 17-06.51S
Longitude: 147-29.76W
Speed: 6.0
Course: 250T
Comment: Towards Tahiti, rain and wind

Zaterdag 7 juni, aangekomen op Tahiti

Hoe rem je de Johanna af. Normaliter ben ik altijd bezig om te kijken of het schip nog sneller kan, als je zeilt wil je echt zeilen, dan moet het water rond de romp gaan bruisen. Maar in de nacht van vrijdag op zaterdag ging het steeds harder waaien. Het tweede rif ging er weer in, later het derde. De genua in de boom werd steeds verder opgerold. En de Johanna ging steeds harder, vaak 7 knopen bij 30 knopen wind. En daarover heen kwam de ene bui na de andere. Dus niks rustig varen in de tropen. Het probleem was dat we gepland hadden bij licht aan te komen voor een goed overzicht van de invaart, en dan moet je niet te vroeg zijn. Maar de wind viel weg toen we de NO punt van Tahiti passeerden, het eiland is hoog en geeft veel luwte. Bij zonsopkomst naderden we de pas van Papeete, beetje moe, maar prachtig gezeild. We liggen nu voor anker bij marina Taina, net ten zuiden van de luchthaven achter het rif. Er liggen hier zo'n 100 jachten, alle oude bekenden zijn er weer, inclusief een groot deel van de nederlandse vloot. We hebben over het rif uitzicht op Moorea, het eiland voor de kust van Tahiti.


Uitzicht op Moorea (eiland voor de kust van Tahiti) bij de nadering van Papeete