Overzicht Pacific
Vorige
pagina
overzicht van de Galapagos
eilanden
Woensdag 27 februari 2008, San
Cristobal
We
liggen hier nu voor de tweede dag. En iedereen
wil natuurlijk weten: hoe is het daar nu? En het antwoord is: helemaal
niet zo
bijzonder, behalve dan dat je op de Galapagos bent. Het is een hele
gewone baai
waar een enorme swell in staat zodat we liggen te rollen als een gek.
En aan
die baai ligt een heel gewoon dorp, wat toeristisch, maar veel
toeristen zijn
er niet, en het maakt een beetje een armoedige indruk, maar het is dan
ook
Equador. Vanwege de swell is het bijna niet mogelijk om met de eigen
dinghy te landen, maar er is een prima watertaxiservice. Ook kan je je
dinghy beter niet in het water laten liggen, want er kruipen direct een
paar
zeeleeuwen in, en die gaan er pas uit als het hen schikt. Verder hebben
we ons
voornamelijk bezig gehouden met de autoriteiten. Er zijn momenteel 2
manieren
om de Galapagos te bezoeken. De eerste mogelijkheid is onaangekondigd
wegens
"pech" aan het schip, dan mag je 3 tot 20 dagen, afhankelijk van het
humeur van de beambte, in een enkele haven verblijven. Of aangemeld via
een agent die een cruising permit regelt. Dat hadden wij
gedaan, al vanuit Panama hebben wij een agent per e-mail gevraagd deze
permit
te regelen. En wat schetst onze verbazing, als we bij de havenkapitein
komen
staan we in zijn computer met een permit om alle eilanden te bezoeken
tot en
met 5 april. Later in de ochtend kwam de havenkapitein aan boord
vergezeld van
een dame voor de ongedierte inspectie. Ondanks het feit dat we geen
ontsmettingscertificaat
hadden, werden we toch goedgekeurd. Daarna moesten we naar de
(shipping)agent voor de verdere formaliteiten, maar
de agent was er niet. Toen maar de immigratie gedaan, heel gedoe,
formulieren,
kopieen van de paspoorten (zelf voor zorgen), maar we zijn nu officieel
in
Equador. Vanochtend was de agent er wel, met de agent weer naar het
havenkantoor voor een Zarpe (uitklaringsbewijs voor de volgende haven)
pas dan
ben je echt klaar. Na lange tijd wachten bleken de computers down,
vanmiddag terugkomen.
En dus weer naar de wal, maar nu
is dan ook alles geregeld.
Internet hebben we hier niet aan boord, op de wal is erg
langzaam
internet, ik
zal proberen spoedig wat fotos te versturen ter verluchtiging van de
website.
Verder zijn we druk met de boot geweest, ik schreef eerder dat onderweg
een
dieselleiding verstopt zat, dat bleek een verstopte opvoerpomp te zijn.
Uit
elkaar gehaald en nu weer goed. Ook hebben we een eerste lading diesel
getankt. In Equador is de diesel
gesubsidieerd, maar het is verboden deze diesel aan buitenlanders te
verkopen.
Tanken moet dus illegaal, met yerricans naar een afgelegen kade, taxi
naar de
pomp, terug naar de kade, je op laten pikken met de dinghy. Samen met
de Willow een trip gemaakt, moet nog 2 keer. Voordeel is dat het
goedkoop is.
Maar morgen hebben we vakantie, we hebben een taxi geboekt voor een
toeristische rondrit over het eiland. Heel benieuwd.
Donderdag 28 februari 2008, San
Cristobal, Galapagos
Na al het harde werken en alle gedoe met formaliteiten
nemen we
een
echte vakantie dag, er op uit!
We huren een taxi voor het merendeel van de dag en laten ons als
echte
toeristen langs alle bezienswaardigheden over het eiland toeren.
Op pad met de taxi
Op San Cristobal loopt eigenlijk maar een weg die naar de
zuidoostkant van het eiland gaat, met een paar aftakkingen.
Een van de belangrijkste bezienswaardigheden is La Galapaguera,
een instelling waar op zo natuurlijk mogelijke wijze schildpadden
gefokt worden, of beter gezegd waar ze in een meer beschermde omgeving
kleintjes kunnen krijgen. Het is een omheind natuurgebied waar de niet
inheemse natuurlijke vijanden geweerd worden. Dat is namelijk het grote
probleem hier, door de mens ge�mporteerde diersoorten bedreigen de
originele inheemse fauna, zoals ratten, geiten en een bepaalde
mierensoort.
Reuzenschilpad (landschildpad)
in La Galapaguera
Landschap van San Cristobal met buien
Het oorspronkelijke dorp op San
Cristobal, El Progreso
Brekers op de kust van San Cristobal,
let op: sommige keien zijn zeeleeuwen
Zondag 2 maart 2008, van San Cristobal
naar Academy Bay op Santa Cruz
Tijd om op weg te gaan naar het volgende eiland: Santa Cruz, de haven
heet daar Puerto Ayora, de baai Academy Bay. De afstand vanaf San
Cristobal is 43 mijl. We hebben een rustige tocht, eerst is er geen
wind, nadat we Santa Fe gepasseerd zijn kunnen we mooi zeilen. We
passeren Santa Fe (een eilandje halverwege) aan de zuidkant en varen
dicht onder de kust. De zee is hier diep maar onrustig. Tegengestelde
stromingen ontmoeten elkaar hier, resulterend in rare golven en
opspattend water. Santa Fe is onherbergzaam, hoog uit zee oprijzende
rotsen, ondermijnd door diepe grotten. Boven op het eiland een lichte
bebossing.
Als we Santa Cruz naderen is het in de wolken en nevels gehuld, we zien
vanuit de verte de regenbuien voorbij trekken.
Porto Ayora gehuld in buien
In de haven ligt ook een moderne tonijnvisser, de eindeloze netten op
het achterdek, voor op de brug een helicopter. Tegen dit soort schepen
hebben de tonijnen geen kans.
Tonijnvisser
De ankerplaats in Academy Bay is overvol. Naast de 35 schepen van de
Blue Water Rally is hier gisteren ook de World ARC aangekomen,
ook tegen de 40 schepen. Allemaal mensen die in 2 jaar de wereld rond
gaan met de zekerheid van een grote organisatie achter zich en overal
de parties en de social events. Nieuwe glimmende schepen, in de
prijsklasse van een half miljoen en hoger. Vanwege het gebrek aan
ruimte ankeren we (zoals de meeste schepen hier) met voor en achter
anker, even een heel gedoe. Maar als we een keer liggen, dan blijkt het
hier rustiger dan op Santa Cruz, daar was de deining werkelijk
verschrikkelijk.
Maandag 3 maart 2008, Puerto Ayora.
Nu dus de formaliteiten afhandelen. Wij, die eigenwijs als we zijn,
denken alles goed geregeld te hebben. Dus naar de Capitainerie, zeg
maar het havenkantoor. Ja, daar vonden ze onze papieren allemaal erg
mooi, maar zonder agent konden ze echt niks doen. De agent moet je in
de computer inbrengen, en zonder computer... geen zarpe (uitklaring)
voor het volgende eiland, Isabela. Onze agent is Naugala, die heeft
hier ook een vertegenwoordiger, geheten Johny Romero. Johnny komt snel.
Nee, voor ons kan hij niks doen, ja hij is ook van Naugala, maar wij
hebben Bolivar Pesantes van Naugala op San Cristobal betaald, en ja,
daar heeft hij niks mee te maken. Geen geld, geen diensten. En Johnny
knijpt er snel tussenuit. Daar staan we dan met onze mooie papieren,
het enige dat ons lijkt te resten is illigaal verder te varen. We
zullen de enige niet zijn.
Wat schtes onze verbazing als we een uur later in de supermarkt onze
eigen agent van het vorige eiland tegenkomen: Bolivar Pesantes in eigen
persoon. Wat doe jij hier? Ja ik ben toevallig even over. In mijn
vloeiendste Spaans leg ik hem onze penible situstie uit. Oh, is dat
alles, geen probleem, ik heb hier een "amigo" bij de capitaineria,
wacht maar even. We vertrekken gezamenlijk weer naar de capitaineria.
Komen op straat de amigo tegen die net vrij is. Maken een afspraak met
onze amigo voor donderdagmiddag 5 uur op de capitaineria, dan zal hij
even een zarpe maken. OK, prettige dag verder, alles geregeld.
's Middags naar het Darwin Center. Hier worden schilpadden en iguanen
gefokt om de gedecimeerde natuurlijke populatie te versterken.
De bemanning van de Libertijn, Hans
en Annelies, met Maaike in het Darwin center
Iguana in het Darwin Center
Dinsdag 4 maart, Puerto Ayora, Santa
Cruz
Een uitje het binnenland in. Weer een taxi gehuurd, we doen maar
luxe, maar de prijs valt erg mee. We rijden het wat rommelige echt
zuidamerikaans aandoende stadje uit. De zuidelijke strook van het
eiland is in cultuur gebracht. Grote haciendas, afgerasterde gebieden
met veelal koeien. Ook bananen en koffieteelt. We gaan eerst naar Los
Gemelos. Dit zijn 2 op kraters lijkende geologische formaties, ontstaan
door de explosie van lavagassen.
Krater Los Gemelos op Santa Cruz
Daarna rijden we door naar de ranch Primicias. Dit is een van de oudste
nederzettingen op Santa Cruz. Er wordt onder meer koffie verbouwd. Op
het gebied lopen ook een aantal reuzen schildpadden rond.
Schildpadden, geen verdere uitleg
Lokale eendensoort
Dan vervolgt onze weg zich naar door gassen in de lava uitgeblazen
tunnels, een mysterieuze onderaardse wandeling, op het nauwste punt
moeten we op onze buik door de modder. Maar ook deze uitdaging
overleven we heelhuids.
Tuneles El Mirador, de lavatunnels
Donderdag 6 maart 2008, Santa Cruz
We maken een wandeling naar de Bahia de Tortugas, een grote baai met
daarachter een kleine lagune waar veel zeeschilpadden hun eieren komen
leggen. Bahia de Tortugas lig zo'n 5 km ten zuidwesten van Puerto Ayora.
Een keurig aangelegd pad voert door met cacti begroeide lavavelden.
Voetpad naar Tortuga baai
De vogels zijn niet schuw
Dan komen we op een oogverblindend wit strand, erachter een
schitterende zee met woeste brekers. Op het strand veel zee-iguanen,
voorhistorische monstertjes van soms wel 2 meter lang die zich dicht
laten benaderen.
Iguanas op het strand
Dezelfde iguana in close-up
Aan het eind van het strand groeien de cacti tot aan zee.
Cactuslandschap
Vrijdag 7 maart 2008, Van Santa Cruz
naar Isabela
's Ochtends vroeg om 6 uur gaan de ankers omhoog om te vertrekken, tijd
voor een volgend eiland. Geen wind, de gebruikelijke spiegelende zeeen
en bijbehorende vergezichten.
Gezicht op Santa Maria naar het zuiden
Als we Isabela naderen trekt de lucht dicht, donkere wolken en regen.
In de stromende regen laten we het anker neer naast de Libertijn. De
ankerplaats is klein en beschut, er liggen nog zo'n 5 andere jachten.
Heerlijk zo rustig. We ankeren op 00 57.9S 90 57.8W.
Zaterdag 8 maart, Isabela
Met de watertaxi (gebruikelijk op de galapagos) aan land. Isabela maakt
een slaperige indruk vergeleken met de andere eilanden die we
bezichten. Geen verharde wegen, het tempo ligt lager. Naar de
havenkapitein, geen problemen, hij wil alleen een vooraankondiging van
onze aankomst en een zeilplan voor ons vertrek van onze agent hebben,
we zien wel.
Ankerplaats op Isabela
Straatbeeld op Isabela
Zondag 9 maart, Isabela
Voor vandaag hebben we een tour geboekt naar de vulkanen Sierra Negra
en Chico. We zouden eerst met een jeep naar de voet van de vulkanen,
daarna met paarden en later te voet verder. Maar het eerste slechte
nieuws is dat de paarden vandaag niet gaan, door de vele regen is het
te glad voor de dieren, we zullen dus alles moeten lopen. Met nog 3
duitsers in een Toyota Hi Ace en de gids in de laadbak gaan we op pad.
Ook de jeep heeft moeite met de door het vele water weggespoelde paden.
Herhaaldelijk glijden we terug en wordt met grommende motor in de
4-wheel drive een nieuwe poging gedaan. Dan te voet verder. Na een uur
lopen door een groen landschap, hoger en hoger, staan we op de rand van
de Sierra Negra krater. Voor ons in de diepte een cirkelvormige
lavavlakte met een diameter van 14 km. De laatste eruptie was 22
oktober 2005.
De krater van Sierra Negra
Dan volgen we bijna een uur lang de kraterrand, steeds wisselende
uitzichten.
Rokende lava in de Sierra Negra, op
de achtergrond de hellingen van de Chico
Maar dan begint het te regenen. Eerst een beetje, maar snel harder,
zoiets alsof je onder de douche staat, met de kraan helemaal open. De
paden veranderen in enkeldiepe beken, ondanks de regenjacks hebben we
al snel geen droge draad maar aan het lijf. Dit wordt te gek, zelfs het
uitzicht is verdwenen, enkel wolken. De Duitsers willen door naar de
vulkaan Chico. Nog anderhalf uur lopen. Wij vinden het wel genoeg,
keren om en lopen in de niet aflatende regen dezelfde weg terug. In de
jeep hebben we droge kleren. De parkwachter geeft ons hete koffie in
zijn huisje. Zo komen we snel weer bij. Een paar uur later komen de
Duitsers terug. Ze nemen niet de moeite om ook maar hun jacks uit te
trekken, en hijsen zich druipend in de jeep. Ze kunnen nog net zeggen
dat het mooi was. Dan glibbert de jeep de hellingen weer af en dropt
ons in de loop van de middag in het dorp. Mooie tocht.
Donderdag
13 maart, Isabela, weer single handed.
Maaike
is
zojuist vertrokken. Vanochtend vroeg op, om kwart over 7 kwam de
watertaxi.
De bestelde taxi stond niet bij de aanlegplaats, maar toevallig was er
een
andere. De luchthaven was nog helemaal verlaten toen we er kwamen. Een
vertrekgebouwtje met een balitje buiten, dat was alles. Toen kwam het
vliegtuig.
Een klein 4 persoons vliegtuigje, met 2 passagiers, Maaike plus nog een
klein
jongetje. Instappen en wegwezen. Ik kon met de staf van de luchthaven
mee terug
rijden naar het dorp, zij hadden het werk er weer opzitten voor vandaag.
Net wat inkopen gedaan, naar de kapper geweest en koffie gedronken met
de
buurman, Frederico, een Italiaanse solozeiler met een klein chaotisch
bootje.
Zijn dinghy is een Optimist, door midden gezaagd en met twee
waterdichte
schotten afgedicht zodat de helften ook blijven drijven. Geeft aan
elkaar
geschroefd een prachtige bijboot.
Nu zo langzaamaan alles klaar maken voor vertrek, nog een paar dagen
denk ik.
Maar dan moet er wel wind zijn, de boten die nu onderweg zijn hebben
bijna geen
wind, en het is ver.
Maaike vertrekt
Vanmiddag
rustig op de boot. Wat
met de computer bezig geweest, de nieuwste versie van MaxSea
ge�nstalleerd (met
offici�le dongle), lijkt allemaal goed te werken. Bijna de hele midag
goot het
van de regen, beetje troosteloos, maar wel goed voor de watervoorraad,
al met
al weer zo'n 20 liter opgevangen. En ondertussen zwemmen de zeeleeuwen
rond de
boot, komt een enkele pinguin een visje verschalken of peddelt een
schildpad
rustig voorbij. Bij de zonsondergang klaarde het wat op, duizend
kleuren rond een
mistige vulkaan. Het leven is hier dus niet echt slecht. Ook kwam een
vissersman langs om te vragen of ik morgen mee wilde naar de
lavatunnels, een
uur varen hier vandaan. Een tocht samen met de bemanningen van de
Summerset Cat
en een Franse boot die ik nog niet ken. Doe ik dus, morgen een
ingelaste
excursiedag.
Vrijdag 14 maart, Isabela
Vandaag samen met de Fransen van de buurboot een tocht naar de
lavatunnels
gemaakt. We gingen met een lokaal vissersbootje, met stuurman en gids.
Het
bootje was misschien 7 meter lang, maar er zaten wel 2 Yamahas achter
van samen
150 pk. Dat schoot dus lekker op, over de 15 mijl varen deden we een
dik half
uur. Wat de lavatunnels genoemd wordt is een door de zee ondermijnd
lavagebied,
een wirwar van scheren en eilandjes die vaak zover uitgehold zijn dat
je er
gewoon onderdoor kunt zwemmen. En op
die eilandjes, vaak niet meer dan een grote steen, groeien overal
cacti.
Schiterend landschap. Maar om er te komen moest je eerst naar het land
en voor
het land ligt de branding, vaak een metershoge surf. Dat was even
spannend.
Voor een plek waar het meest wat rustig was, wachtten ze met
stationaire
motoren. Tot het even vlak was. En toen met loeiende motoren met enorme
snelheid
bonkend en stotend in een paar seconden over het toch nog woelige water
naar
binnen. Eerst een wandeling over de lava gemaakt, daarna genorkeld.
Grote rog gezien, verscholen tussen de rotsen, zeeleeuwen,
schildpadden en veel kleurige vissen. Op de lava de beroemde Blue
Footed
Boobies (grote vogel met blauwe voeten), ook pinguins.
Redelijk op tijd was ik weer heelhuids terug op de boot, terug gingen
ze zo
griezelig snel dat het niet leuk meer was.
Op de boot een deel van de klussen gedaan.
Pinguïns
Zaterdag 15 maart 2008, Isabela
Op tijd naar de wal om brood te halen. Maar de bakker heeft vandaag
geen brood,
manana, morgen weer. De andere bakker is dicht. Maar wel een paar mooie
kroppen
sla gevonden, lekker op de overtocht. Dan naar de capitaineria voor de
uitklaring. Nee, de captain is er niet, om half elf terugkomen. Eerst
maar
koffie drinken dus. Om half elf: nee om 2 uur terugkomen. Dan maar naar
de
boot, wat klussen gedaan en om 2 uur weer bij de capitaineria. Ja, de
captain
is er niet of ik later kan terugkomen. Nee dat kan ik niet. Toen ging
de
dienstdoende soldaat proberen een zarpe (uitklaring) te maken. Ja,
duurde wel
even, om 3 uur klaar. Ik om 3 uur terug, hij was nog bezig, was
moeilijk, de
computer deed niet wat hij wilde. Toen kwam de baas. Achter de
computer. Nee,
uitklaren kon niet want de agent had nog geen "plan de viage"
(reisplan) ingevoerd. Moest ik maar met de agent opnemen. Ik heb gezegd
dat ik
de agent zou bellen, en ben naar de boot gegaan. Behoorlijk frustrerend
dagje
dus. Maar alles was weer goed toen ik vanaf de boot in het avondlicht
een Blue
Footed Boobie op de rotsen zag zitten, schitterend.
Boobie
Volgende
pagina (is er al!)