Overzicht Pacific
Vorige
pagina
Maandag 1
september 2007
Ik lig nu al weer een paar dagen in de baai voor
Port Vila. Er liggen hier flink wat andere boten, waaronder veel mensen
die al jaren in deze regio rondvaren. Ze gaan dan voor het
orkaanseizoen naar Australie of Nieuw zeeland, werken daar vaak wat en
cruisen in de zuidelijke winter. Ook kom je hier verhoudingsgewijs veel
kleinere schepen tegen. In de oostelijke Pacific was de Johanna vaak
het kleinste schip op de ankerplek, hier zie je veel australiers en
nieuwzeelanders met kleine schepen, als ze maar kunnen varen. Vaak is
een klein schip ook een bewuste keuze, te veel werk en te veel kosten
iedere keer weer. En heel begrijpelijk, bij de Johanna kan ik het
onderwaterschip op een ochtend twee keer schilderen, bij een wat groter
schip een klus van dagen.
Maar verder is ook hier weer genoeg te doen. Gisteren een scheur in het
grootzeil geplakt en genaaid. De reeflijn van het derde rif had een
onderliggende flap van een lager rif stuk getrokken. Ook heb ik het
blok van deze reeflijn verplaatst, zodat de lijn nu vrij loopt.
Eerder had ik daar geen last van, het derde rif wordt eigenlijk nooit
gebruikt. Verder moeten alle lieren uit elkaar en gesmeerd. De lier
waarmee ik de reeflijn van de genua hanteer draaide dol, erg lastig
maar nog te doen. Maar ik moet er niet aan denken als dat bij de
vallier van het grootzeil gebeurt, knap lastig als het wat doorwaait.
Het weer valt hier nogal tegen, het is al dagen bewolkt, niet erg warm
(25 graden) en gisteren heeft het veel geregend, maar dat doet het
thuis tenslotte ook wel eens.
Overzicht van de baai voor Port Vila,
rechts een resort op Iriki, een eilandje voor de kust
Vanmiddag ga ik Eveline (onze jongste dochter) van
de airport ophalen, komende weken gaan we samen de noordelijke eilanden
van
Vanuatu verkennen.
Donderdag
4 september 2008, voor anker
in Ai Creek Bay, Havanna Harbour, Efate.
Vanochtend
vertrokken voor weer een eerste kleine ruk. We zijn naar de westkant
van Efate gevaren, een mooi startpunt voor de tocht naar de noordelijke
eilanden. We liggen nu voor anker in Havanna Harbour, een rustige en
beschutte
baai met een mooi strandje. Het plan is morgen door te zeilen naar
Emae, 30
mijl naar het noorden. Volgens het boek zou het hier een komen en gaan
zijn van
lokalen in dug-out (boomstam) kano's, die op het eiland wonen en op het
vaste
land hun velden hebben. Maar het enige wat hier verder vaart zijn
bootjes met
buitenboordmotoren en bimini's, ze zijn kennelijk met de tijd
meegegaan. De zon
schijnt, prachtig weer. Verder in het zuiden is dat wel anders, zojuist
hoorden
we op het Nederlandse Pacific radionet dat de schepen die gisteren van
Atupotapu voor de Vavau groep (Tonga) vertrokken zijn in een zware
storm
terecht zijn gekomen. De Stamper verwacht vandaag nog aan te komen, de
Sun Ra
morgen (vertraagd na een zware nacht met vlagen van 50 knopen) en de
Sabbatical
zou uitgeweken zijn richting Fidji, met ruimere wind. Het blijft dus
oppassen
in deze wateren.
Vrijdag 5 september, naar Emae
Vanochtend
vroeg met een stevige oostenwind vertrokken. Dubbel rif erin, paar
slagjes in de genua en de Johanna ging er weer als een speer vandoor.
Ondanks
de ruwe zee en de bijna aan de windse koers bleef de voltallige
bemanning de
zeeziekte de baas. Rond 13.00 uur naderden we Emea. Eerst had ik er een
hard
hoofd in of we daar een beschutte ankerplaats zouden vinden, de pilot
spreekt
over een ankerplek voor "settled weather", maar toen we het strand
aan de westzijde naderden werd de zee toch veel rustiger dan ik had
verwacht.
Op 10 meter diep water dropten we het anker, bodem zand, rotsen en wat
koraal.
Dit soort grond blijft een beetje een gok, je mikt met het anker op het
zand en
dan maar hopen dat je hem er later weer uit krijgt.
Daarna met de dinghy naar het strand.
Strand met vissende
jongens op Emae
Wederom paradijselijk, wit zand,
koraal,
palmbomen en daarachter dicht bos. En op zo'n plek lig je dan met maar
een
andere boot voor anker. Verderop een kleine nederzetting aan het
strand. Wat
mensen onder een afdakje, ze kregen zo ongeveer de slappe lach van ons,
we
moeten wel bijzonder zijn. Verder wat kippen geiten en koeien.
Landinwaarts
gelopen naar een wat groter dorp, begeleid door een steeds groter
wordende
schare kinderen.
Ook in dit dorp de meeste mensen weer bij elkaar
onder
het
centrale afdak. Even wezen begroeten, handjes schudden, waar kom je
vandaan,
waar ga je heen. Een lokale jongen liep met ons mee terug, hij had
jaren op een
cruiseschip gewerkt, vertelde wat over het eiland. Zo zijn er 18
dorpen, wonen
er rond de 500 mensen en worden er 3 verschillende talen gesproken.
Zaterdag 6 september 2008, Lamen Bay,
Epi
Verbazingwekkend waar we nu terecht gekomen zijn. Heart of darkness in
de
oceaan, centraal Congo in de Pacific. Vandaag van Enae naar Epi
gezeild, mooi
rustig zeilweer. Ook wat stroom tegen dus het ging wat minder hard. Dan
nader
je Epi, steile bergen met dichte wouden die oprijzen uit de oceaan. Op
zich
niks bijzonders. In de ruime Lamen Bay voor anker aan de NW zijde van
Epi. Wij
het enige jacht, even later gevolgd door een Amerikaanse catamaran.
Voor de
schemering nog even naar de wal, landen tussen het koraal op een zwart
vulkanisch strand, lijn van de dinghy aan een overhangende boomtak, een
enorme
knoestige boom op het strand. Donker en dicht woud direct achter het
strand. Op
open plekken onder het dichte bladerdak hutten van palmbladeren, soms
kunstig
in elkaar gevlochten tot kleine huisjes. Overal vriendelijk lachende
mensen,
kinderen kippen en geiten. Kleine akkertjes en bananen aanplant tussen
de
hutten.
Erf in Lamen Bay, links de keuken
Verderop in het bos houden de hutten op, je bent het dorp uit.
We zijn
op de hoofdweg langs de kust. Een overwoekerd karrespoor bijna
opgeslokt door
het woud. Langs het strand staat een bord, de afgebladderde letters
nauwelijks
leesbaar: Welcome in Sunset Paradise Bungalows. Een heus resort met
kleine open
bungalowtjes. Enige gasten zijn 2 Japanse meisjes. Maar het resort
heeft een
echt restaurant, hier wordt om 18 uur het menu van de dag opgediend
voor 7 euro
per persoon. We hebben heerlijk allerlei lokale gerechten gegeten met
uitzicht
op ons ankerlicht. Vanuatu is verrassend.
Date/Time: 2008/09/06 05:05
Latitude: 16-35.63S
Longitude: 168-09.65E
Comment: Anchored, Lamen Bay, Epi
Zondag 7 september 2008, Lamen Bay
In het dorp woont een taxichauffeur. Normaal woont en werkt hij in Port
Villa
maar hier komt hij vandaan en hier is hij echt thuis. En hij heeft een
Toyota
truckje. Hem hebben we vandaag gecharterd voor een tocht langs de
westkust van
Epi. Langs de oostkust loopt geen weg, hier wel volgens de kaart. We
rijden
door prachtige wat meer open dorpen.
Dorp op Epi
Door uitgestrekte palmboom
plantages,
steeds weer vergezichten over zee. Meer naar het zuiden ook veel
veeteelt, de
bruin-wit gevlekte koeien grazen onder de palmbomen. Veel van de
plantages zijn
in het begin van de 20e eeuw door Europese settlers aangelegd, maar erg
succesvol is het nooit geworden, nu ziet het er allemaal wat verlopen
uit. De
weg die we rijden verdient die naam niet. Vaak tot de assen in de
modder sleurt
het autootje zich voort, maar daarvoor huur je ook een 4-wheeldrive.
En we gingen een eindje uit rijden
En ze mogen allemaal mee
Onderweg
mogen alle lokale wandelaars meerijden, soms zitten ze wel met z'n
tienen
achterin. Het is mooi zo'n eiland ook van het land af te bekijken.
Dinsdag
9
september 2008, Ranon,
Ambrym, Vanuatu
Gisteren een rustige dag, wat gewandeld, in het "resort" heerlijk
lokale gerechten gegeten.
Op weg naar school
Vandaag een flink eind gevaren. Zojuist het anker laten vallen voor
Ranon, een
dorpje aan de NW kust van Ambrym, het eiland met de 2 werkende
vulkanen. Er
ligt nog een ander jacht voor anker, op het zwarte strand spelen zwarte
kindertjes en tussen de bomen kronkelt wat rook omhoog. Kleine
motorbootjes
varen hier af en aan naar het strand, waar grote bundels producten
(yam,
bananen?) opgestapeld liggen voor transport.
Kava bar in Ranon, op het strand
liggen de goederen voor de boot gereed
Het laden en lossen van de wekelijkse
vrachtboot
Deze allemaal identieke
kleine
polyester bootjes zijn duidelijk de outrigger kano aan het verdrijven,
maar
bieden kennelijk efficientere transport mogelijkheden. Tegen de bergen
op klimt
het woud omhoog, met in de verte de donkere wolken uitgebraakt door de
vulkaan.
Onderweg maakte ik me wat zorgen of de ankerplek voldoende beschutting
zou bieden,
de wind is noord van oost, en dan wordt deze plek afgeraden. Maar het
valt mee,
we liggen licht te rollen. De dinghy al opgepompt, maar het is nu te
laat,
morgen maar de wal op.
Tam-tams in het bos bij Ranon, deze
worden meer
en meer verdrongen door de mobiele telefoon
Dorpsgezicht, Ranon
Kust van Ambrym bij Ranon
Donderdag
11 september 2008, voor
anker in Waterfall Bay, op het eiland Pentacost
We liggen hier toch te rollen, echt niet leuk meer. Een stevige deining
waarvan
je niet snapt waar die vandaan kan komen loopt hier de baai in, op het
ondiepere water (we liggen op 10 meter) worden die golven steiler en
maken ons
het leven aan boord onaangenaam. Maar waarom liggen we hier dan, dat is
simpel,
omdat het hier weer zo verschrikkelijk mooi is.
De nadering van Waterfall Bay
De bergen rijzen hier
als
groene muren omhoog, met een eindeloze varieteit aan groen, kokospalmen
en
loofbomen verdringen zich in de hoogte om nog wat licht te pakken te
krijgen.
En daartussen dendert een enorme waterval die het dorp en de baai zijn
naam
geeft. Zojuist een wandeling gemaakt naar die waterval. Echt een
flinke. Je
moet er wel voor betalen, alles is hier van iemand, hij heeft de
waterval, jij
wil hem bekijken dus 500 vatu per persoon betalen (3,5 euro). Maar ja,
verder
hebben ze niks en zit de man met z'n kinderen, vrouw en kippen bij zijn
2
hutjes, een om te slapen en een om te koken.
Het pad naar de waterval
Waterfall waterval
Onder de douche
De beheerder van de waterval op zijn
erf
Woning bij Waterfall
Gisteren hadden we het gebruikelijke wandel en rondkijk dagje, vandaag
weer 20
mijl gevaren met een mooi windje. Zo schieten we aardig op naar het
noorden.
Date/Time:
2008/09/11 02:37
Latitude: 15-47.20S
Longitude: 168-09.70E
Comment: Anchored, Waterfall Bay, Pentacost, beautiful but roll
Vrijdag
12 september 2008,
Batnavine Bay, Pentacost
De nacht was onrustig, zwaar rollen op de deining, gierend aan het
anker onder
stevige valwinden. Maar ook een nacht gaat voorbij en vanochtend een
mooie
wandeling gemaakt naar de secondary school die iets verderop aan de
kust op een
heuvel ligt. Een keurige kostchool voor kinderen van 12 tot 18 jaar.
Een
praatje met het hoofd gemaakt, we konden rustig rondkijken. In het
"food
technology" lokaal stonden 6 gasfornuizen en op het bord een recept
voor
scones. De biblotheek was redelijk gevuld met (oude) boeken en veel
nieuwe
bijbels.
En er waren zelfs een paar computers. Verder hadden 's avonds stroom
uit een
eigen generator, in de dorpen heerst hier 's avonds overal een complete
duisternis, er is nergens electriciteit. Terug op de boot besloten we
meteen te vertrekken, een beetje beweging is OK,
maar dit was te gek.
Inmiddels liggen we voor anker in Batnavine Bay, voor een
riviermonding, 10
mijl noordelijker.
Wassende vrouwen in de rivier bij
Batnavine
Hier liggen we veel rustiger, een uitstekende kaap
houdt de
meeste deining tegen. Aan land werden we opgewacht door een paar
kinderen: lets
see the chief. Wij naar het huis van chief Allen. Zittend aan zijn
grofhouten
tafel werden we keurig welkom geheten, kregen uitleg over het dorp (200
inwoners, een streekschool, medisch centrum). Afgezien van de school
zijn alle
huizen van palmbladen en bamboe, de vrouwen wassen in de rivier, de
kinderen
spelen op het strand, alsof er in 500 jaar niets veranderd is.
Gezin in Batnavine
De chief
heeft
een restaurant (dezelfde tafel), daar gaan we morgen eten terwijl we
ook voor
het ontbijt uitgenodigd zijn. Maar niet alles is hier pais en vree. De
kleindochter van de chief leidde ons in het dorp rond. Net buiten het
dorp
stonden een paar lege huizen. Die hadden mensen uit Port Vila gebouwd.
Maar de
bewoners uit een dorp boven op de berg (in de bush) betwistten hen de
grond en
hadden ze gedood. Nu zijn die huizen dus leeg en dat zullen ze ook wel
blijven.
Diner bij de chief
Ook nog bij de chief Allen gegeten. Hij had
erg
zijn best gedaan, een hele rij lokale gerechten stond klaar,
voornamelijk
gebaseerd op bananen, maniok (cassave) en taro. Soms wat vet maar toch
best
smakelijk.
Misschien vraagt de lezer zich af waar de foto's blijven. Maar wij zijn
hier
teruggekeerd naar het internetloze tijdperk. Tekst verstuur ik via de
kortegolfradio, maar de verbindingen zijn slecht en traag, foto's
vragen veel
bandbreedte en komen dus later.
TIME:
2008/09/12 02:33
LATITUDE: 15-39.95S
LONGITUDE: 168-07.05E
COMMENT: Anchored, Batnavine Bay, Pentacos
Maandag
15 september 2008,
Ansanvari
Een beboste landtong rond een halfronde baai. Een waterval. Aan 3
kanten zee.
Een rijtje hutten van palmbladeren en bamboe. Geen electra, geen wegen,
geen
auto's.
Ansanvari
Dat is Ansanvari, het meest zuidelijke dorp om Maewo. En door
die
halfronde baai ook een prima ankerplek. Er liggen inclusief de Johanna
dan ook
wel 5 jachten. De dorpelingen zijn vriendelijk, de jachten welkom
aangezien ze
bijdragen aan de lokale economie. De yachties kopen fruit en groente,
ruilen
kleren voor handgevlochten mandjes. Er is zelf een yachtclub, groot
afdak van
palmbladeren waaronder chief Nelson (de chief van dit dorp) meestal te
vinden
is.
Vrouw in kano in Ansanvari
We zijn hier gisteren heen gezeild. Een mooie tocht, eerst onder
Pentacost
langs met heel veel wind, daarna de oversteek van 10 mijl naar Maewo,
tot onze
verbazing met veel minder wind op het open water, het kan verkeren
hier.
Vandaag veel regen, maar toch nog een mooi stukje gewandeld.
Woensdag 17 september 2008, naar Aore
Resort, Luganville
We gaan weer terug naar naar de civilisatie. Vijf uur 's ochtends
vertrekken we met bestemming Luganville, de tweede stad van Vanuatu.
Het is een tocht van 60 mijl, het waait niet al te hard, de zee is erg
knobbelig en unrustig, maar tegen 5 uur pikken we een boei op bij het
Aore Resort. De ankerplaats bij Luganville zelf is lagerwal en erg
onrustig, maar hier lig je prachtig beschut en je kunt alle
faciliteiten
(zwembad) van het prachtige resort gebruiken. 's Avond dineren we
heerlijk luxe in het restaurant.
Donderdag 18 september, Aore
Resort, Luganville
Met de ferry van het resort naar Luganville geweest. Wat een verlopen
boeltje. Alles verveloos, kapot, vervallen. gaten in wegen en
trottoirs, betonrot alom in de gebouwen uit de koloniale tijd. De
meeste winkels chinees, met allemaal hetzelfde troeperige assortiment:
rijst, olie meel en pannen, aangevuld met kleurige katoenoen kleding en
doeken. Overal hangen niksende jongeren rond, veel werk is er niet, de
beste toekomst ligt in een vertrek naar Nieuw Zeeland of Australie,
maar daar kom je niet zomaar binnen.
Inmiddels internet op de boot via een ander resort aan de overkant van
de baai, we hebben daar wat uren gekocht, en het werkt zo nu en dan. De
foto's komen nu spoedig!
Woensdag 24 september 2008, Aore
Resort, Luganville
Eigenlijk hadden we hier al weg zullen zijn. Afgelopen
vrijdag hebben we uitgeklaard bij immigratie en douane met het idee om
maandagmorgen te vertrekken. Maar zondag gaven de gribfiles voor het
midden van de week een aantal stevige storingen met veel wind aan op de
Coral Sea (waar we overheen moeten naar Australie). Maandag werd
duidelijk dat de weerssituatie niet voor het eind van de week zal
verbeteren. We zitten hier dus nog even vast. Maar nou wil het geval
dat Lugainville een van de beroemste duikcentra van de Zuid Pacific is.
Van over de hele wereld vliegen duikers hierheen en er zijn hier een
aantal goede Australische duikshops. De reden achter al die drukte is
dat de Amerikanen hier in de tweede wereldoorlog de grootste basis van
de Zuid Pacific hadden. In de baai waar we liggen lagen indertijd vaak
meer dan 100 schepen, er waren 4 vliegvelden, 40 bioscopen en tot
een half miljoen manschappen (op doortocht) gelegerd. Een van die
schepen was de President Coolidge. Een luxe lijnschip van 200 meter
lang, geconverteerd tot troepentransportschip. En dat schip liep met
5000 man aan boord op twee Amerikaanse mijnen en zonk binnen 2 uur vlak
onder de kust. De mensen konden zich op 2 na allemaal redden, het schip
is nu beroemder dan het ooit geweest zou zijn ware het blijven drijven,
het is een van 's werelds top duiklocaties. Het is enorm, het ligt op
zijn kant, op 20 - 50 meter diepte. Ik ben tot nu toe alleen bij de
bovenkant van de boeg geweest, maar daar al weet je niet wat je ziet.
Een enorm kanon lijkt nog steeds tevergeefs op Japanners te wachten.
Een andere duikplek waar we (ja, Eveline duikt nu ook, heeft hier net
de Padi opleiding afgerond) net geweest zijn is de "million dollar
pond". Daar hebben de Amerikanen na de oorlog al hun hier
overtollig materieel in zee gekieperd. Er liggen eindeloos veel trucks,
buldozers, vliegtuigmotoren en hijskranen, ook komplete schepen op de
bodem. Een groot met koraal overgroeid kerkhof. Zo zie je dus maar,
ondanks het oponthoud door het slechte weer vermaken we ons nog steeds.
De "President Coolidge" zinkende in
1942
Eveline komt terug uit de Coolidge
Donderdag 25 september 2008, Aore
Resort, Luganville
Vandaag wezen duiken naar en in de Coolidge. Was wel spannend,
je zwemt een heel eind over de zijkant van de romp. Dan met je hoofd
vertikaal naar beneden een gat in, diep het ruim in, een lange tunnel
door, en dan heel ver weg op 40 meter diepte, daar is ze dan: "De
Lady". De Lady is een beeld van vrouw met paard dat in de salon stond
en staat. Dit is de ultieme duik die je hier kan maken. Indrukwekkend,
maar ik was later wel blij dat ik weer buiten was.
Verder wachten we nu op goed weer voor het vertrek naar Australie. Dit
weekend lijkt het beter te worden. We zullen zien.
Volgende pagina Naar Australie
(inclusief Chesterfield Reefs)