Overzicht
Carib deel 2
Vorige
pagina
Vrijdag 9 november 2007
Vanochtend uit Cartagena vertrokken. Dat had wel even wat voeten in de
aarde. Eerst werd er door de havenmeester een duiker geregeld om onze
lijnen onder water los te maken. De havenmester hielp zelf met de
bijboot om ons de goede kant op te trekken, het haventje is nogal nauw
en overal lopen lijnen van de schepen naar onder water liggende
ankerpunten. Maar zo kwamen we de haven goed uit. Na dagen windstilte
was de wind opeens ZW, dus pal tegen. Dit in tegenspraak met de
weerberichten. Maar we varen naar de Rosarios, een eilandengroep zo'n
20 mijl van Cartagena, dus niet zo ver. We varen op de motor met het
grootzeil bij. Het gaat nogal langzaam, in het warme water van
Cartagena groeien de schepen verschrikkelijk hard aan, zo ook onze
schroef en romp.
We liggen nu voor anker in een mooie baai aan de noordkant van Isla
Grande. Net uitgebreid gedoken, de schroef met een plamuurmes
afgestoken, allemaal zeepokken zaten erop. De romp is nog redelijk
schoon, afgezien van een groene algenlaag die met de bezem makkelijk te
verwijderen is. De Fleck met Richard komt er nu ook aan, zijn schroef
is nog veel erger vervuild, hij komt bijna niet meer vooruit.
Zaterdag 10 november 2007
Het Isla Grande van de Rosario's lijkt wel een villastad. Grote buitens
met mega motorjachten afgemeerd sieren de kust. Privée stranden
en wachttorens, alles bewoond door bewakers tot de eigenaren een dagje
komen. Maar zodra je het land ingaat vind je het echte Colombia, kleine
zelfgetimmerde huisjes, afdakjes van golfplaat met maisakkertjes
erachter. Een aaneenschakeling van dorpjes verbonden door modderige
paden.
Binnenland Rosario
Zondag 11 november 2007
Van de Rosarios vertrokken naar de San Bernardos eilanden, Isla
Tintipan. Zwakke tegenwind, de hele tocht de motor aan. De door de
Pizazz en anderen aangeraden ankerplaats is aan de zuidkant van
Tintipan. Hoewel de zwakke wind daar opstaat besluiten we er toch heen
te varen, qua navigatie het eenvoudigst en het kleine eilandje Isla la
Islote dat daar ligt lijkt ons ook interessant, een piepklein eilandje
helemaal vol huizen. Aangekomen op de ankerplaats vallen de condities
erg tegen, we liggen hevig te rollen en te stampen. We zien Isla la
Islote liggen, lijkt nu minder interessant, rommelige rots met wat
huizen. Dus besluiten we om te varen naar de noordkant van Tintipan
waar een beschutte baai moet liggen. Verrasing: de motor start niet, er
gebeurt niks als ik de sleutel omdraai. De zekering blijkt
doorgeslagen, geen passende zekering aan boord, met een andere
zekeringhouder een by-pass gemaakt. We varen ruim om de riffen van
Tintipan heen, en liggen daarna heerlijk rustig (09-48.09N 075-50.91W).
Verrassing: de motor wil niet stoppen. De zekering blijkt weer
doorgebrand. Met een losse draad weet ik de motor te stoppen. Daarna op
zoek naar de oorzaak. Alles stap voor stap nagelopen, niets te vinden.
Later opeens een ingeving, de zekering slaat door als ik de stopknop
indruk. Inderdaad, na inspectie van de bedrading op de motor een
beschadigd plekje op de stopdraad daar waar die de motor ingaat.
Opgelost met wat tape.
Ondertussen heeft Richard die inmiddels ook aangekomen is de lagune
verkend. Van de noordkant gaat een grote lagune het eiland in, veel
mangroves en een paar lokale dorpen. Dit eiland is van binnen ook
bevaarbaar!
Maandag 12 november 2007
Op tijd weg (7.00) naar Isla Fuerte, de laatste stop voor Panama. Koers
zuidwest, wind west 4. Hoog aan de wind jaagt de Johanna erdoor,
eindelijk weer echt zeilen. Rond 15.00 zitten de 36 mijlen naar Isla
Fuerte er al weer op. Aan de oostkant van het eiland ankeren we in een
beschutte baai (09-23.17N 076-10.44W). Voor donker meteen even de wal
op. We landen bij een hotel, geheel verlaten, ook geen uitgang naar de
weg. Bij het strand zien we een bordje: uitgang naar het dorp. De weg
lijkt meer een beek, klauteren over boomstammen en keien. De mensen in
het dorp zijn minder vriendelijk dan op Rosario's, wat nors, groeten
nauwelijks behalve een paar dronkaard die we uitgebreid de hand moeten
schudden.
Dit eiland kent weer 2 werelden, de luxe verlaten villa's aan de kust
en de lokale bewoners in het binnenland, overal kippen, kleine huisjes
en zelfs een kerk.
Dorp op Isla Fuerte
Dinsdag 13 november 2007,
Isla Fuerte
De wind is nog steeds redelijk stevig uit ZW, dus nog maar een dagje
hier blijven. 's Middags maken we een wandeling. In verband met de
flinke deining halen we de bijboot uit het water en trekken hem op een
steigertje bij één van de villa's. De bewaker die met
zijn gezin op het terrein woont helpt ons. Tijdens onze wandeling komen
we de bemanning van nog 2 jachten (Allien Grace en Wooden Shoe) tegen
die vanochtend vroeg aangekomen zijn. Zij komen net van de San Blas.
Zij raden ons ten zeerste aan
Sapzurro niet over te slaan, moet erg mooi en aangenaam zijn. Dus
wijzigen we onze plannen, we gaan eerst naar Sapzurro, de Colombiaanse
grensplaats bij Panama.
Als we terug komen bij de villa waar de bijboot ligt, blijken de
anderen daar te gaan eten, de bewaker (Antonio) biedt maaltijden aan
voor 6 dollar, wij dus ook van de partij. Op het terras aan het water
met uitzicht op de jachten wordt een tafel klaargezet, heerlijk eten:
rijst, vis en gebakken banaan, het standaard Colombiaanse gerecht aan
de kust.
Woensdag 14 november 2007, Isla
Fuerte
De wind weet van geen wijken, dus blijven we nog een dag op Isla
Fuerte. We maken 's middags nog een flinke wandeling over het eiland en
krijgen het gevoel dat we Isla Fuerte nu wel gezien hebben, we willen
weer verder. Maar de tegenwind waait nog steeds, al beloven de
weerkaarten beter weer.
Donderdag 15 november 2007, Isla Fuerte, vertrek naar
Sapzurro
De hele dag blijven we op de boot, voor anker bij Isla Fuerte in de
hoop toch nog te kunnen vertrekken. 17.30 valt de (tegen)wind weg.
18.00 vertrekken we, op weg naar Sapzurro. Het is een rustige nacht,
later krijgen we wat zwakke NW wind, de genua kan erbij maar het is te
weinig wind om echt te zeilen.
Vrijdag 16 november 2007
De reis naar Sapzurro verloopt vlot. Weinig wind, eerst wel een knoop
stroom tegen, maar later weer mee. Rond 9.00 zien we het eerste land,
hoge nevelige bergen. Dan begint het te regenen, een echte tropische
bui, muren van water, zelfs de radar kijkt er niet meer doorheen. We
wachten met een bijna stationair tikkende motor op verbetering. Tegen
10 uur klaart het op en naderen we het waypoint dat ik van mijn kaart
opgenomen heb. Van de Amerikanen op Fuerta heb ik een ander waypoint
gekregen, dat ligt op mijn kaart een eind verder het land op. Je moet
hier niet al te zeer van vaste posities uitgaan op je kaarten, deze
streken zijn door de Spaanse conquistadores rond de 17de eeuw voor het
laatst in kaart gebracht.
Bij het waypoint aangekomen beginnen we zwaar te twijfelen, is dit wel
de goede plek? Voor ons zware branding op de rotsen, ook een ondiepe
baai, maar we zien geen bebouwing. Dan varen we wat verder terug de zee
op en naar het westen. Daar herkennen we 2 kleine eilandjes van de
kaart, en kunnen onze positie op de kaart fixeren. We waren toch bij de
goede baai, als we dichterbij komen zien we een licht staan, dan om de
hoek het dorpje. We ankeren dicht bij de aanlegsteiger op 08-39.62N
077-21.84W.
Even later nadert Richard op de Fleck, hij draait een rondje om ons
heen, let niet op de verkleuringen in het water en loopt met een enorme
klap op een koraalpunt. Komt wel gelijk weer los, goed dat hij een
degelijk gebouwd schip heeft (de Fleck is een Vancouver 34).
Sapzurro
Dit plaatsje is een soort eiland in de jungle. Alleen per boot of te
voet over jungle tracks bereikbaar. Kleine huisjes aan het water,
daarachter steil omhoog de groene hellingen. Kleine bootjes voeren
Colombiaanse toeristen aan, dagjesmensen, ook naar lokale begrippen is
dit een bijzondere plek. Ook lopen er vrij veel zwaar bewapende
militairen rond, geweren schietkaar, walky talkies bij de mond. Een
paar jaar geleden was dit nog een bolwerk van de lokale
guerillabeweging. 's Middags wandelen we de baai rond, bij een rivier
kunnen we niet verder. Morgen verder kijken.
Zaterdag 17 november 2007
's Ochtend heftige aanhoudende regens. Veel drinkwater opgevangen vanaf
de bimini, een hele constructie voor gemaakt met een trechter en een
slang naar een yerrycan. Met deining uit zee lagen we ook nog heftig te
rollen. Uiteindelijk met de regenkleding aan naar de wal geroeid, rest
van de morgen in een café aan het water gezeten, dorpsleven
bestudeerd, dat er heel rustig aan toe gaat. De kustwacht voer uit, 3
zwaar bewapende Rambo's in een boot met 2 maal 200 pk
buitenboordmotoren, daverend geweld, om vis te halen van een net
aangekomen kotter en om de vis daarna bij de moeder van de grootste
Rambo in te leveren.
In de middag beter weer. Met een gids het bos in naar een waterval.
Glibberige bospaden door dicht tropisch woud en een heerlijke koelte
bij de bruisende waterval.
Beek bij
waterval
Zondag 18 november 2007,
Sapzurro
's ochtend wandelen we door Sapzurro. We lopen over keurige met beton
verharde laantjes met redelijk nette huisjes (hout, beton, golfplaat).
Keurig aangeveegde stoepjes, veel bloemen. Aan het eind van het dorp
gaat een pad omhoog de heuvel op. Uit pure nieuwsgierigheid slaan we
dat pad in. Al snel lopen we door dicht regenwoud. Later gaat het pad
over in een steile halfvervallen trap met een touw erlangs. Als we
eindelijk boven zijn hebben we een prachtig uitzicht over de baai van
Sapzurro aan de ene kant en de Panamese kust aan de andere kant. Vooral
de panamese kust is schitterend, hoge bergen in de verte, de ene baai
na de andere, alles bedekt met tropische wouden. Ook staat er een
grenssteen bovenaan ons pad, Colombia / Panama. Met aan elke kant een
kleine politiepost van ieder land. De agenten zijn vriendelijk, de
Colombiaan wil onze paspoortgegevens opschrijven (gelukkig hebben we
een kopie van het paspoort bij ons), de Panamees nodigd ons
nadrukkelijk uit de afdaling naar Panama te maken. Dat wordt ons wat te
veel en al glibberend dalen we weer af naar Sapzurro.
s'Avonds eten we een voortreffelijk maal (vis, rijst, gebakken banaan)
in één van de lokale restaurantjes, bij een zeer
vriendelijke dame.
Baai Sapzurro
Maandag 19 november 2007,
van Sapzurro naar Puerto Perme via Obaldio
Maandagochtend vertrekken we op tijd (7.00) uit Sapzurro. We willen in
Obaldio gaan inklaren voor Panama en daarna doorvaren naar een
beschutte baai een eindje verderop, Puerto Perme. De wind staat tegen
maar is zwak, dus varen we maar even op de motor, het is niet ver naar
Obaldia. Even is er wat verwarring over waar Obaldia nu eigenlijk ligt.
Op mijn kaarten staat het in de verkeerde baai getekend. De Bauhaus
Panama Guide geeft het een baai verder naar het westen weer. Bauhaus
heeft gelijk (uitstekend boek, een must voor deze kusten). Met een
ruime bocht varen we om de ondieptes de baai van Obaldia in. Dit is een
heel slechte ankerplaats. De wind staat pal in de baai evenals een
zware deining. Maar ja, inklaren moet hier en we zullen proberen het
kort te houden. 9.00 gaat het anker neer (8 39,85N, 77 25,33W) 8 meter
diep, heftig rollend.
Met de bijboot varen we naar het nog redelijk beschutte strandje naast
de aanlegsteiger en maken een keurige landing. De aanlegsteiger is te
hoog voor onze bijboot. Op de wal staat meteen een militair om onze
namen en de scheepsnaam te noteren. Dan naar de politie, zij
controleren de paspoorten uitgebreid en sturen ons door naar de
immigratie. De immigratieambtenaar is er even niet, hoewel het kantoor
open is. Dan lopen we maar even door naar de supermarkt (nou ja..)
verderop. Daar staat de immigratie meneer net af te rekenen. Ik spreek
hem aan, hij praat wat Engels. Ja geef de paspoorten maar, maar hij
moet eerst koffiedrinken in het café. Dat doen we dan ook maar,
daarna volgen we hem naar zijn kantoor. Dan gaat hij in de weer met
draden en een soort acculader, dit blijkt een omvormer te zijn om de
elektrische schrijfmachine op de accu te laten werken. Uiteindelijk
begint hij letter voor letter ons inklaringsdocument te tikken iedere
keer door andere zaken onderbroken. Ondertussen komt de man van de
Autoridad Maritime onze scheepspapieren halen, we pendelen daarna heen
en weer tussen beide kantoren om ieder proces op gang te houden. Dan
breekt bij de immigratie een ruzie uit die zeker een uur duurt en
waarbij de acculader op de grond valt en sneuvelt, de schrijfmachine is
passé. Uiteindelijk weet de assistent met een computer vlot de
formulieren uit te draaien, rond 13.00 kunnen we terug naar de boot.
Maar wel in het bezit van een cruising permit voor Panama en alle
overige documenten tot de uitklaring aan de Pacific.
We varen door naar Puerto Perme, een beschutte baai vlak bij een Kuna
dorp. De baai is schitterend, omringd met cocospalmen. We zijn nu echt
in de San Blas. We ankeren op 08 44.2N 77 32.7W. Kort nadat we geankerd
zijn peddelen 2 Kunas, een man en een vrouw, ieder in zijn eigen
boomstamkano voorbij, de vrouw met een kindje voor zich.
Volgende pagina