Overzicht Carib deel 2

Vorige pagina

Vrijdag 9 november 2007

Vanochtend uit Cartagena vertrokken. Dat had wel even wat voeten in de aarde. Eerst werd er door de havenmeester een duiker geregeld om onze lijnen onder water los te maken. De havenmester hielp zelf met de bijboot om ons de goede kant op te trekken, het haventje is nogal nauw en overal lopen lijnen van de schepen naar onder water liggende ankerpunten. Maar zo kwamen we de haven goed uit. Na dagen windstilte was de wind opeens ZW, dus pal tegen. Dit in tegenspraak met de weerberichten. Maar we varen naar de Rosarios, een eilandengroep zo'n 20 mijl van Cartagena, dus niet zo ver. We varen op de motor met het grootzeil bij. Het gaat nogal langzaam, in het warme water van Cartagena groeien de schepen verschrikkelijk hard aan, zo ook onze schroef en romp.

We liggen nu voor anker in een mooie baai aan de noordkant van Isla Grande. Net uitgebreid gedoken, de schroef met een plamuurmes afgestoken, allemaal zeepokken zaten erop. De romp is nog redelijk schoon, afgezien van een groene algenlaag die met de bezem makkelijk te verwijderen is. De Fleck met Richard komt er nu ook aan, zijn schroef is nog veel erger vervuild, hij komt bijna niet meer vooruit.

Zaterdag 10 november 2007

Het Isla Grande van de Rosario's lijkt wel een villastad. Grote buitens met mega motorjachten afgemeerd sieren de kust. Privée stranden en wachttorens, alles bewoond door bewakers tot de eigenaren een dagje komen. Maar zodra je het land ingaat vind je het echte Colombia, kleine zelfgetimmerde huisjes, afdakjes van golfplaat met maisakkertjes erachter. Een aaneenschakeling van dorpjes verbonden door modderige paden.

Huis Rosario     Dorp Rosario
Binnenland Rosario

Zondag 11 november 2007

Van de Rosarios vertrokken naar de San Bernardos eilanden, Isla Tintipan. Zwakke tegenwind, de hele tocht de motor aan. De door de Pizazz en anderen aangeraden ankerplaats is aan de zuidkant van Tintipan. Hoewel de zwakke wind daar opstaat besluiten we er toch heen te varen, qua navigatie het eenvoudigst en het kleine eilandje Isla la Islote dat daar ligt lijkt ons ook interessant, een piepklein eilandje helemaal vol huizen. Aangekomen op de ankerplaats vallen de condities erg tegen, we liggen hevig te rollen en te stampen. We zien Isla la Islote liggen, lijkt nu minder interessant, rommelige rots met wat huizen. Dus besluiten we om te varen naar de noordkant van Tintipan waar een beschutte baai moet liggen. Verrasing: de motor start niet, er gebeurt niks als ik de sleutel omdraai. De zekering blijkt doorgeslagen, geen passende zekering aan boord, met een andere zekeringhouder een by-pass gemaakt. We varen ruim om de riffen van Tintipan heen, en liggen daarna heerlijk rustig (09-48.09N 075-50.91W).
Verrassing: de motor wil niet stoppen. De zekering blijkt weer doorgebrand. Met een losse draad weet ik de motor te stoppen. Daarna op zoek naar de oorzaak. Alles stap voor stap nagelopen, niets te vinden. Later opeens een ingeving, de zekering slaat door als ik de stopknop indruk. Inderdaad, na inspectie van de bedrading op de motor een beschadigd plekje op de stopdraad daar waar die de motor ingaat. Opgelost met wat tape.
Ondertussen heeft Richard die inmiddels ook aangekomen is de lagune verkend. Van de noordkant gaat een grote lagune het eiland in, veel mangroves en een paar lokale dorpen. Dit eiland is van binnen ook bevaarbaar!

Maandag 12 november 2007

Op tijd weg (7.00) naar Isla Fuerte, de laatste stop voor Panama. Koers zuidwest, wind west 4. Hoog aan de wind jaagt de Johanna erdoor, eindelijk weer echt zeilen. Rond 15.00 zitten de 36 mijlen naar Isla Fuerte er al weer op. Aan de oostkant van het eiland ankeren we in een beschutte baai (09-23.17N 076-10.44W). Voor donker meteen even de wal op. We landen bij een hotel, geheel verlaten, ook geen uitgang naar de weg. Bij het strand zien we een bordje: uitgang naar het dorp. De weg lijkt meer een beek, klauteren over boomstammen en keien. De mensen in het dorp zijn minder vriendelijk dan op Rosario's, wat nors, groeten nauwelijks behalve een paar dronkaard die we uitgebreid de hand moeten schudden.
Dit eiland kent weer 2 werelden, de luxe verlaten villa's aan de kust en de lokale bewoners in het binnenland, overal kippen, kleine huisjes en zelfs een kerk.

Dorp Isla Fuerte
Dorp op Isla Fuerte

Dinsdag 13 november 2007, Isla Fuerte

De wind is nog steeds redelijk stevig uit ZW, dus nog maar een dagje hier blijven. 's Middags maken we een wandeling. In verband met de flinke deining halen we de bijboot uit het water en trekken hem op een steigertje bij één van de villa's. De bewaker die met zijn gezin op het terrein woont helpt ons. Tijdens onze wandeling komen we de bemanning van nog 2 jachten (Allien Grace en Wooden Shoe) tegen die vanochtend vroeg aangekomen zijn. Zij komen net van de San Blas. Zij raden ons ten zeerste aan
Sapzurro niet over te slaan, moet erg mooi en aangenaam zijn. Dus wijzigen we onze plannen, we gaan eerst naar Sapzurro, de Colombiaanse grensplaats bij Panama.
Als we terug komen bij de villa waar de bijboot ligt, blijken de anderen daar te gaan eten, de bewaker (Antonio) biedt maaltijden aan voor 6 dollar, wij dus ook van de partij. Op het terras aan het water met uitzicht op de jachten wordt een tafel klaargezet, heerlijk eten: rijst, vis en gebakken banaan, het standaard Colombiaanse gerecht aan de kust.

Woensdag 14 november 2007, Isla Fuerte

De wind weet van geen wijken, dus blijven we nog een dag op Isla Fuerte. We maken 's middags nog een flinke wandeling over het eiland en krijgen het gevoel dat we Isla Fuerte nu wel gezien hebben, we willen weer verder. Maar de tegenwind waait nog steeds, al beloven de weerkaarten beter weer.

Donderdag 15 november 2007, Isla Fuerte, vertrek naar Sapzurro

De hele dag blijven we op de boot, voor anker bij Isla Fuerte in de hoop toch nog te kunnen vertrekken. 17.30 valt de (tegen)wind weg. 18.00 vertrekken we, op weg naar Sapzurro. Het is een rustige nacht, later krijgen we wat zwakke NW wind, de genua kan erbij maar het is te weinig wind om echt te zeilen.

Vrijdag 16 november 2007

De reis naar Sapzurro verloopt vlot. Weinig wind, eerst wel een knoop stroom tegen, maar later weer mee. Rond 9.00 zien we het eerste land, hoge nevelige bergen. Dan begint het te regenen, een echte tropische bui, muren van water, zelfs de radar kijkt er niet meer doorheen. We wachten met een bijna stationair tikkende motor op verbetering. Tegen 10 uur klaart het op en naderen we het waypoint dat ik van mijn kaart opgenomen heb. Van de Amerikanen op Fuerta heb ik een ander waypoint gekregen, dat ligt op mijn kaart een eind verder het land op. Je moet hier niet al te zeer van vaste posities uitgaan op je kaarten, deze streken zijn door de Spaanse conquistadores rond de 17de eeuw voor het laatst in kaart gebracht.
Bij het waypoint aangekomen beginnen we zwaar te twijfelen, is dit wel de goede plek? Voor ons zware branding op de rotsen, ook een ondiepe baai, maar we zien geen bebouwing. Dan varen we wat verder terug de zee op en naar het westen. Daar herkennen we 2 kleine eilandjes van de kaart, en kunnen onze positie op de kaart fixeren. We waren toch bij de goede baai, als we dichterbij komen zien we een licht staan, dan om de hoek het dorpje. We ankeren dicht bij de aanlegsteiger op 08-39.62N 077-21.84W.
Even later nadert Richard op de Fleck, hij draait een rondje om ons heen, let niet op de verkleuringen in het water en loopt met een enorme klap op een koraalpunt. Komt wel gelijk weer los, goed dat hij een degelijk gebouwd schip heeft (de Fleck is een Vancouver 34).

Sapzurro
Sapzurro

Dit plaatsje is een soort eiland in de jungle. Alleen per boot of te voet over jungle tracks bereikbaar. Kleine huisjes aan het water, daarachter steil omhoog de groene hellingen. Kleine bootjes voeren Colombiaanse toeristen aan, dagjesmensen, ook naar lokale begrippen is dit een bijzondere plek. Ook lopen er vrij veel zwaar bewapende militairen rond, geweren schietkaar, walky talkies bij de mond. Een paar jaar geleden was dit nog een bolwerk van de lokale guerillabeweging. 's Middags wandelen we de baai rond, bij een rivier kunnen we niet verder. Morgen verder kijken.

Aanlegsteiger Sapzurro   

Zaterdag 17 november 2007

's Ochtend heftige aanhoudende regens. Veel drinkwater opgevangen vanaf de bimini, een hele constructie voor gemaakt met een trechter en een slang naar een yerrycan. Met deining uit zee lagen we ook nog heftig te rollen. Uiteindelijk met de regenkleding aan naar de wal geroeid, rest van de morgen in een café aan het water gezeten, dorpsleven bestudeerd, dat er heel rustig aan toe gaat. De kustwacht voer uit, 3 zwaar bewapende Rambo's in een boot met 2 maal 200 pk buitenboordmotoren, daverend geweld, om vis te halen van een net aangekomen kotter en om de vis daarna bij de moeder van de grootste Rambo in te leveren.
In de middag beter weer. Met een gids het bos in naar een waterval. Glibberige bospaden door dicht tropisch woud en een heerlijke koelte bij de bruisende waterval.

beek bij waterval 
Beek bij waterval

Zondag 18 november 2007, Sapzurro

's ochtend wandelen we door Sapzurro. We lopen over keurige met beton verharde laantjes met redelijk nette huisjes (hout, beton, golfplaat). Keurig aangeveegde stoepjes, veel bloemen. Aan het eind van het dorp gaat een pad omhoog de heuvel op. Uit pure nieuwsgierigheid slaan we dat pad in. Al snel lopen we door dicht regenwoud. Later gaat het pad over in een steile halfvervallen trap met een touw erlangs. Als we eindelijk boven zijn hebben we een prachtig uitzicht over de baai van Sapzurro aan de ene kant en de Panamese kust aan de andere kant. Vooral de panamese kust is schitterend, hoge bergen in de verte, de ene baai na de andere, alles bedekt met tropische wouden. Ook staat er een grenssteen bovenaan ons pad, Colombia / Panama. Met aan elke kant een kleine politiepost van ieder land. De agenten zijn vriendelijk, de Colombiaan wil onze paspoortgegevens opschrijven (gelukkig hebben we een kopie van het paspoort bij ons), de Panamees nodigd ons nadrukkelijk uit de afdaling naar Panama te maken. Dat wordt ons wat te veel en al glibberend dalen we weer af naar Sapzurro.
s'Avonds eten we een voortreffelijk maal (vis, rijst, gebakken banaan) in één van de lokale restaurantjes, bij een zeer vriendelijke dame.

Baai sapzurro
Baai Sapzurro

Maandag 19 november 2007, van Sapzurro naar Puerto Perme via Obaldio

Maandagochtend vertrekken we op tijd (7.00) uit Sapzurro. We willen in Obaldio gaan inklaren voor Panama en daarna doorvaren naar een beschutte baai een eindje verderop, Puerto Perme. De wind staat tegen maar is zwak, dus varen we maar even op de motor, het is niet ver naar Obaldia. Even is er wat verwarring over waar Obaldia nu eigenlijk ligt. Op mijn kaarten staat het in de verkeerde baai getekend. De Bauhaus Panama Guide geeft het een baai verder naar het westen weer. Bauhaus heeft gelijk (uitstekend boek, een must voor deze kusten). Met een ruime bocht varen we om de ondieptes de baai van Obaldia in. Dit is een heel slechte ankerplaats. De wind staat pal in de baai evenals een zware deining. Maar ja, inklaren moet hier en we zullen proberen het kort te houden. 9.00 gaat het anker neer (8 39,85N, 77 25,33W) 8 meter diep, heftig rollend.

Met de bijboot varen we naar het nog redelijk beschutte strandje naast de aanlegsteiger en maken een keurige landing. De aanlegsteiger is te hoog voor onze bijboot. Op de wal staat meteen een militair om onze namen en de scheepsnaam te noteren. Dan naar de politie, zij controleren de paspoorten uitgebreid en sturen ons door naar de immigratie. De immigratieambtenaar is er even niet, hoewel het kantoor open is. Dan lopen we maar even door naar de supermarkt (nou ja..) verderop. Daar staat de immigratie meneer net af te rekenen. Ik spreek hem aan, hij praat wat Engels. Ja geef de paspoorten maar, maar hij moet eerst koffiedrinken in het café. Dat doen we dan ook maar, daarna volgen we hem naar zijn kantoor. Dan gaat hij in de weer met draden en een soort acculader, dit blijkt een omvormer te zijn om de elektrische schrijfmachine op de accu te laten werken. Uiteindelijk begint hij letter voor letter ons inklaringsdocument te tikken iedere keer door andere zaken onderbroken. Ondertussen komt de man van de Autoridad Maritime onze scheepspapieren halen, we pendelen daarna heen en weer tussen beide kantoren om ieder proces op gang te houden. Dan breekt bij de immigratie een ruzie uit die zeker een uur duurt en waarbij de acculader op de grond valt en sneuvelt, de schrijfmachine is passé. Uiteindelijk weet de assistent met een computer vlot de formulieren uit te draaien, rond 13.00 kunnen we terug naar de boot. Maar wel in het bezit van een cruising permit voor Panama en alle overige documenten tot de uitklaring aan de Pacific.
We varen door naar Puerto Perme, een beschutte baai vlak bij een Kuna dorp. De baai is schitterend, omringd met cocospalmen. We zijn nu echt in de San Blas. We ankeren op 08 44.2N 77 32.7W. Kort nadat we geankerd zijn peddelen 2 Kunas, een man en een vrouw, ieder in zijn eigen boomstamkano voorbij, de vrouw met een kindje voor zich.


Volgende pagina