Overzicht
Carib deel 2
Vorige
pagina
Zaterdag 13 oktober 2007
Omdat we zondag vroeg willen vertrekken hebben we vandaag de laatste
inkopen gedaan. Met de vouwfiets naar de supermarkt, vooral een
voorraad verse spullen ingeslagen. We willen 's middags uitklaren en
dan de laatste nacht weer in de marina doorbrengen om 's zondags vroeg
te vertrekken. Eerst vragen we via de VHF aan Port Control permissie om
naar het dok te varen waar de douane formaliteiten moeten gebeuren. In
de stromende regen leggen we aan, zo ongeveer onder de boeg van een
cruiseship. Port Control waarschuwt de immigratie die al kort na ons in
het cruiseship dok arriveert. We krijgen een aantal stempels en dan
vraagt de immigatieambtenaar wanneer we echt vertrekken want hij wil
ons zien vertrekken. Ik zeg dat we vannacht vertrekken, maar dat is
niet toegestaan, vertrek kan alleen tussen 6 uur 's ochtends en 18.00
in de middag. Hij is heel beslist, dit kan niet, krijgen de papieren
terug en moeten de volgende dag maar weer terugkomen.
Zondag 14 oktober 2007
Half zes op, zes uur vraag ik Port Control permissie om naar het dok te
gaan. Eerst wachten tot het cruiseship weg is. Dan komt er een nieuw
cruiseship aan, wachten. 7.00 liggen we in het dok. Eerst de douane
afgehandeld. Dan wachten op de immigratie, ze willen eerst het
cruiseship doen. 8.00 stopt de pick-up met de ambtenaren eindelijk bij
de jachten. Johanna en de Fleck krijgen eindelijk clearance om te
vertrekken.
Het wordt een prachtige tocht. Na een uurtje is er genoeg wind om te
zeilen. Als vanouds, grootzeil uit en vast met de bulletalie, boom in
de genua en de Johanna loopt weer 6 knopen over een wat rommilige zee.
Aan het eind van de dag verschijnen een paar rotsen aan de horizon.
Eerst de Monches del Este, niets meer dan een kale rots. Dan iets
groter de Monches del Sur. Twee eilandjes van niet meer dan een paar
honderd meter doorsnee, verbonden door een dam. Op het grootste eiland
is een post van de Venezolaanse kustwacht. Geen begroeing, alles kale
rots. De baai achter
de dam is erg diep, moeilijk om te ankeren. Maar er ligt een dik touw
overheen, daar maken we aan vast. Ondertussen roept de kustwacht ons op
op kanaal 16, in mijn beste Spaans probeer ik al hun vragen te
beantwoorden. De Fleck arriveert wat later, is even opgehouden voor het
fileren van een mooie tonijn voor het gezamenlijke avondeten.
We zullen hier een dag blijven om deze rotsen aan een nader onderzoek
te onderwerpen en op zijn minst de vuurtoren te beklimmen.
Voor anker bij Monches del Sur
Maandag 15 oktober 2007
Rustige dag op en om de boot. Met de bijboot een tochtje naar een grot
aan de andere kant van de baai gemaakt. Je kon er helemaal in
verdwijnen, spookachtig. Daarna wezen snorkelen. Onder de boot hielden
3 grote barracuda's de wacht, langzaam en dreigend. Dichter naar de wal
grote scholen transparant zilveren visjes, bewegende gordijnen van
duizenden vissen. Het eiland rijst als een muur uit de zee omhoog,
eerst een gapende afgrond, dan rotsen vol leven. Bij de kant een echt
tropisch aquarium, grote diep blauwe vissen, kleine gele schieten daar
weer tussendoor, overal weer anders.
's middag wandelingetje naar de vuurtoren, smal pad slingert omhoog
tussen de broedende vogels. Uitzicht over het eiland, het is lelijk.
Maar van zo'n vreemde onwerkelijke soort lelijkheid dat je er geen
genoeg van krijgt, een heel bijzondere speldeprik in de Caraibische zee.
Sommige techniek laat ons in de steek. De forward looking sonar heeft
de geest gegeven, weliswaar garantie, maar krijg het ding meer eens
weer heel aan boord. De Yamaha buitenboord motor is er ook mee gestopt,
staartstuk zit helemaal vast. Gelukkig doet de kleine Honda het prima.
Voor ankjer bij de Monches del Sur
Woensdag 17 oktober 2007
Gisteren een prachtige zeiltocht van De Monches del Sur naar de Bahia
Honda. De Monches del Sur waren nog Venezolaans, nu echt in Colombia.
De wind was goed, Op de ankerplaats loeide en gierde de wind alsof het
echt stormde, maar op zee viel het allemaal weer best mee, 18-20 knopen
wind, rustige zee, en een prachtig gangetje van zo'n 6 kn open plus nog
wat stroom mee op de koop toe.
Voor het bevaren van deze kust (de meeste schepen gaan non-stop naar
Cartagena) gebruiken we een beschrijving van de Pizzas, deze geven een
goede beschrijving van een aantal ankerplaatsen en
navigatieaanwijzingen. Over de Bahia Honda zeggen ze slechts: wordt
niet
aangeraden omdat er geen kaarten van zijn, maar in 2001 zijn er een
paar jachten geweest en die hadden geen problemen. Tot mijn verbazing
vind ik bij mijn kaarten een detailkaart van deze baai. We zijn er dus
gewoon ingevaren en hebben een prima ankerplek gevonden. We liggen voor
het strand in 3 meter diep rustig water, glooiende heuvels achter het
strand, in de verte een gebergte. Het water licht groen op,
vergezichten rondom. Geen tekenen van enige menselijke interactie met
de natuur, deze baai is niet veranderd sinds Columbus hem ontdekte.
Vanochtend maakte een klein roeibootje zich los van het strand. Twee
mannen en twee jongetjes. Het bootje bestaat uit een plastic bodem met
uit wrakhout opgetimmerde zijkanten, zij komen langszij. T-shirtje voor
de jongetjes uitgedeeld, stralende gezichtjes. Om terug te varen wordt
een mast overeind gezet, een zeil dat van een verkiezingsspandoek
gemaakt is afgerold, een boomtak als spriet en ze zeilen weg.
Wij gaan straks het strand op en morgen verder naar Cabo de Vela.
Voor anker in Bahia Honda
De vissers zeilen echt
Donderdag 14 oktober 2007
Zojuist Cabo de Vela gerond. Deze kaap is berucht om de harde wind die
hier vaak staat, maar nu viel het wel mee, meer dan een knoopje of 20
was het niet. Op de foto ronden we de kaap, ik ben bij de mast bezig
een rif te steken, rechts nog een puntje van het eilandje voor de kaap,
we gaan binnendoor.
Vandaag werd het bijna saai, weer een prachtige zeiltocht, rustige zee,
woeste kusten, leeg land. Toen we Bahia Honda uit waren kwamen we op
volle zee nog een paar vissers tegen, kleine open bootjes, geen motor,
klein sprietzeiltje van wat oude lappen. Je zal zo de kost maar moeten
verdienen.
De ankerplaats om de hoek bij Cabo de Velo was te onbeschut door de
zuidoosten wind. Daarom doorgevaren naar het dorp dat een paar mijl
verder ligt en dichter onder de kust geankerd. Redelijk vlak water, 2,5
meter diep. Het dorp lijkt vrij armoedig, kleinde huisjes, veel daken
van palmbladen. Straks op onderzoek uit.
Vrijdag 19 oktober 2007
Inmiddels (14.00) weer onderweg, rond 12.00 zijn we vertrokken van Cabo
de Vela naar de "Five Bays", 5 diepe fjorden 130 mijl hier vandaan. We
verwachten daar morgenochtend aan te komen. De wind is weggevallen,
varen nu op de motor.
Vanochtend nog even de wal op geweest naar het dorp El Cabo.
Eigenaardige ervaring. Dit is duidelijk een lokaal vakantiedorp, wat
restaurantjes en hotels van lokale standaard, kamers in kleine barakjes
rond de hoofdgebouwen. De hoofdstraat is een lege stoffige zandweg, de
restaurantjes zijn open terrassen met wat schuurtjes eraan. Vrouwen in
Indiaanse dracht proberen wat handwerkjes te verkopen, verder weinig
activiteit.
El Cabo
Zaterdag 20 oktober 2007
Na iets meer dan een etmaal varen hebben we om 15.00 het anker laten
vallen in de Bahia Guayraca. Dit is vanuit het oosten komend de derde
baai van de "Five Bays". Onze positie 11-19.31N, 074-06.36W. De tocht
hierheen was vermoeiend door de steeds wisselende wind. Omdat je de
wind toch optimaal wilt benutten ben je steeds bezig de zeilen bij te
stellen, boom in de genua, gijpen, rif zetten als er een donkere bui
aankomt, ga maar door. Uiteindelijk het merendeel van de nacht op de
motor gevaren, het schoot niet op en we kregen ook nog eens bijna een
mijl stroom tegen. Gisteravond net voor donker nog een raar voorval.
Vanaf een stilliggend vissersschip, open houten boot, met een man of
vijf erop werd met doeken naar ons gezwaaid. Ze bleken met vrij ruwe
zee voor anker te liggen op 50 meter diep water. Wij zijn bijgedraaid
en ik heb een rondje om ze heen gezeild. Ze toonden me een accu, en
riepen iets over de motor. Het was ondenkbaar om daar op volle zee een
accu over te zetten als ik er al één had kunnen missen.
Ik heb gevraagd of ik over de radio de "Guardia Costa" (kustwacht)
moest waarschuwen. Maar dat hoefde niet begreep ik, opeens bleken ze
zelf ook marifoon te hebben. Toen zijn we verder gegaan, er was geen
direct gevaar en we konden toch niets. Net toen ik een uurtje later
bedacht toch maar een melding naar het MRCC (Maritime rescue
coordination center) te sturen kwam er een snelle motorboot voorbij, in
de richting van de vissers, zal de kustwacht wel geweest zijn.
De kust hier is hoog en groen, met direct achter de eerste bergruggen
nog veel hogere bergen, de toppen verborgen in de wolken. Dit zijn de
Santa Marta mountains, met toppen tot 5775 meter.
De baai snijdt vrij diep het land in, rotsen aan de vloedlijn, paar
strandjes en verder groene wouden hoog de bergen op. Vraagt erom om
verkend te worden, morgen verder. Er liggen hier overigens nog 5 andere
jachten voor anker, paar Amerikanen, Canadees en zelfs een Nederlander.
Zondag 21 oktober 2007
Vandaag een rustig dagje, gewandeld door het bos naar de
hoofdweg, eerst een kronkelig bospad met veel muskieten, dan de
hoofdweg, blakend leeg asfalt. Gewandeld tot een uitkijkpunt over de
eerste baai, wat een groots en leeg land. 's Avonds in een lokaal
restaurantje aan de baai gegeten. Eén tafel, plastic vork als
bestek. Wat vette vis met gebakken banaan. Na terugkomst op de boot een
heftig onweer. Morgen verder.
Bahia
Gayraca
Wandeling langs de hoofdweg
Maandag 22 oktober 2007
We vertrekken uit de Bahia Gayraca, rustig weer, zwakke wind. Prachtige
tocht vlak langs de woeste kust en de overige van de 5 baaien. Onderweg
moeten we door de nauwe doorvaart tussen het eiland Isla Aguja en het
vaste land. Omvaren kan natuurlijk ook, maar ten noorden van het eiland
liggen ook een aantal ondieptes. De doorvaart is nauw, op de foto zijn
de rotsen in het midden van de doorvaart nog niet te zien.We varen
langs Santa Maria, een grote moderne stad. Onze ankerplaats is in de
baai bij Rodadero, een badplaats. Terug in de moderne wereld, hoge
flatgebouwen, strandvertier. En het zit hier vol met wifi netwerken,
snel een open netwerk gevonden zodat ook de gewone mail weer bijgewerkt
kan worden. Afgelopen dagen hebben we de berichten via de radio
verstuurd. Morgen verder richting Cartagena, 5.00 uur weer varen.
Doorvaart Isla Aguja
Voor anker bij Rodadero
Dinsdag 23 Oktober 2007
Vanmorgen waren we om 5 uur vertrokken uit Rodadero, een grote voorstad
van Santa Martha. We lagen voor het strand voor anker en waren
gistermiddag na aankomst even aan wal geweest. Weer heel anders dan de
vorige plaatsen. Hoge flatgebouwen, uitbundige toeristenplaats met
allemaal verkopers op het strand. Je kon er allerlei excursies boeken
naar plaatsen die we al gezien hadden of waar we nog komen. De
Colombianen houden wel van recreatie.
De tocht ging weer grotendeels op de motor, zo nu en dan een beetje
wind uit wisselende richtingen. De oversteek van de Ria Magdalene was
een vreemde gewaarwording. Opeens zagen we een een bruine rand voor ons
opdoemen. Een zandbank? Kan niet volgens de kaart. Het was de uitstroom
van de rivier. Van het ene moment op het andere, helder blauw en dan
opeens donkerbruin water, stinkend, andere golven en overal troep in
het water. Veel drijvende eilandjes waar de planten rustig doorgroeiden
en zelfs vogeltjes opzaten, ook gevaarlijk grote boomstronken.
Waar we nu liggen, in de baai achter Punta Hermosa, zijn er allemaal
rieten afdakjes langs het strand, de hele baai langs. Alleen nu is er
niemand te bekennen, behalve een paar vissers die met werpnetten de
kost verdienen. In het weekend schijnt het hier heel druk te zijn. Het
ziet er hier verder weer heel anders uit. Een beetje als een
waddengebied met als achtergrond wat bergen, alles groen. Het is hier
wat bewolkt, en dat geeft zo nu en dan een aangenaam koel briesje.
We varen de uitstroom van de Ria
Magdalena binnen.
Donderdag 25 oktober 2007
Vanochtend om 4.00 uur van Punta Hermosa vertrokken. Heel vroeg, de
wind staat steeds de verkeerde kant op en trekt tegen de middag meestal
flink aan, dus de vroege uurtjes pakken. Na een uur begon het te
regenen. Even een buitje denk je dan, inderdaad even een bui. Met
bakken viel het water uit de lucht, je had het idee dat er meer water
dan lucht in de lucht zat. Zicht nog een paar meter. Die regen werd
soms een beetje minder, dan had je misschien 200 meter zicht, maar het
bleef maar regenen, de
hele dag. Inmiddels liggen we voor anker bij de Club Nautica in
Cartagena. En het regent massief water. De passage van de Boca Grande
was nog even spannend. De Boca Grande is een onder water liggende dam
die de noordelijk invaart naar Cartagena afsluit, vroeger door de
Spanjaarden aangelegd. In het midden is een doorvaart van zo'n 60 meter
breed, gemarkeerd door 2 boeien. Voor die doorvaart had ik in de GPS
een waypoint gezet. Maar vaak kloppen de posities op de kaarten niet,
dus je kan alleen op
het oog afgaan. Een halve mijl voor de vermoedelijke doorvaart was er
nog niets te zien, alleen maar gordijnen van regenwater die de golven
platsloegen. Maar toen minderde de regen even, en ja, twee boeien recht
vooruit. Erop af en er tussen door! Altijd weer even spannend zo'n
doorvaart. Het alternatief was een omweg van vele mijlen door de
zuidelijke invaart voor de grote scheepvaart.
Doorvaart Boca Grande
Een uurtje later laten
we in de stromende regen het anker vallen bij de Club Nautico in
Cartagena.
Volgende pagina