Orpheus werd verliefd op Eurydice en trouwde met haar. Maar het huwelijk was van korte duur. Op een van haar wandelingen door de weiden werd Eurydice door een giftige slang gebeten en stierf. Orpheus was ontroostbaar. Dagenlang zat hij aan de oever van een rivier en speelde droevige melodieën op zijn lier. Hij kon zonder haar niet verder leven en daarom besloot hij het onmogelijke: af te dalen naar de Onderwereld en haar terug te halen. Hij ging naar het uiterste zuiden van Griekenland, waar een toegang was naar de Onderwereld. Hij betoverde de oude veerman, Charon, die de doden overzet over de rivier de Styx. Deze rivier moeten de doden oversteken om bij de poort van de Hades te komen. Vervolgens betoverde hij Cerberus, de driekoppige hond die de Hades bewaakt, zodat er geen dode kan ontsnappen. Zo kwam Orpheus aan bij het paleis van Hades en Pershephone, de god en de godin van de onderwereld. Zich begeleidend op zijn lier zong hij zijn klaaglied, waarin hij toestemming vroeg Eurydice mee te nemen naar de wereld van de levenden. De goden waren geroerd door zijn lied en konden zijn verzoek niet weigeren. Hades stelde slechts een voorwaarde: Orpheus mocht niet achterom kijken voor ze beiden het zonlicht hadden gezien. Eurydice volgde Orpheus naar boven. Maar Orpheus was ongerust, en keek toch om en zag tot zijn grote schik hoe Eurydice teruggleed de diepte in. Voor de tweede keer had Orpheus zijn geliefde verloren.